ကိုယ္ေတြ႕၀ိပႆနာ
ေမး။ ။ အာနာပါနကို အားထုတ္ရာမွာ ၀င္ေလကို ရႈတဲ႔အခါ အာရုံက ပိုၿပီး ထင္ရွားေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီလို ၿဖစ္ေနတာဟာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ သမာဓိပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ။ (လုပ္ႏုိင္တာ ရွိေသးလား)
ေၿဖ။ ။ ၀င္သက္ထြက္သက္ကို မွတ္တာဟာ ကမၼ႒ာန္း အားထုတ္ရာမွာ အလြန္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ႔ ကိစၥပါပဲ။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အသက္ရႈတာမွာ အေလးအေပါ႔၊ အေပ်ာ႔အၿပင္း ကြာၿခားမႈ နယ္ အလြန္ က်ယ္လို႔ ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ အသက္ရႈရတာ ၿပင္းၿပီး ေလးလံသလိုပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ႔ ေပါ႔ပါးၿပီး အဆင္ေၿပပါတယ္။ ဒီလို အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္တာဟာ ၀င္ေလမွာ ၿဖစ္ခ်င္လည္း ၿဖစ္တယ္။ ထြက္ေလမွာ ၿဖစ္ခ်င္လည္း ၿဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ အပိုင္းအၿခားကို လိုက္ၿပီးလည္းပဲ အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမ်ားဆို အသက္ရႈ မွန္းေတာင္ မသိရေလာက္ေအာင္ ညင္သာသြားတဲ႔ အခါလည္း ရွိတတ္တာပဲ။ ကမၼ႒ာန္း ဘာ၀နာတရား အားထုတ္ရာမွာ အာနာပါန အလုပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္မွာၿဖစ္လာသလဲ ဆိုရင္ေတာ႔ ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလ သိတ္ၿပီး သိမ္ေမြ႕လြန္းမက သိမ္ေမြ႕ၿပီး ညင္သာလြန္းမက ညင္သာလာၿပီဆိုရင္ စိတ္ဟာ သတိႏွင္႔ သိမႈေပၚမွာ ၾကာၾကာတည္ႏိုင္ဖို႔ရာ လံုေလာက္တဲ႔ ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႕မႈ (ေခ်ာမြတ္မႈ) အေနအထားကို ေရာက္သြာေတာ႔တာပါပဲ။ ဒီအခါက်ေတာ႔ ထပ္ဆင္႔ၿပီး စိတ္မွာ စြမ္းအင္ တစ္ခု ရလာၿပန္တယ္။ ဒါက ဘာမွ လုပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္က တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ သြားေတာ႔တာပါပဲ။
ေမး။ ။လူတစ္ေယာက္ မဂ္ဥာဏ္ရၿပီ ဆိုတာကို ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေၿပာႏုိင္မလဲ။
ေၿဖ။ ။မဂ္ဥာဏ္ ရတယ္ဆိုတာကို ေၿခရာခံ လိုက္လံ စံုစမ္းလို႔ေတာ႔ မရဘူး။ လြတ္ေၿမာက္သြားတဲ႔ စိတ္တစ္ခုကို အာရုံတစ္ခုခုႏွင္႔ ထိေတြ႕ သိၿမင္ႏုိင္တဲ႔ နည္းလမ္းမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ ဒါဟာ စိတ္ဆိုတဲ႔ ရုိးရုိး သိႏုိင္တဲ႔ အသိနယ္ကို ေက်ာ္လြန္ သြားလို႔ပဲၿဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ၿငိမ္သြားတဲ႔ မီးေတာက္ မီးလွ်ံကို ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလို႔ တထစ္ခ် ေနရာကို သတ္မွတ္ေၿပာဖို႔ ၾကိဳးစားတာမ်ိဳးလို ၿဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ ၿငိ္္မ္းသြားတဲ႔ မီးကို ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာ သြားရွာမွာလဲ။ ဒီလိုပဲ မဂ္ဥာဏ္ကို ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္႒ာနမွာ တည္ေနတယ္ဆိုတဲ႔ ေနရာ႒ာန သေဘာမ်ိဳးႏွင္႔ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ နဖူးေပၚမွာလည္း မဂ္ဥာဏ္ရဲ႕ အထူး ထင္ရွားတဲ႔ အမွတ္အသားက ေပၚလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ လူေတြမွာ ၿဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ပညာႏွင္႔ ကရုဏာ ဂုဏ္သတၱိေတြကိုပဲ အသိအမွတ္ၿပဳၿပီး ပူေဇာ္ၾကရတာပဲ။
ေမး။ ။မိဘမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ရာမွာ မဂ္လမ္းကို ေဖာ္ေဆာင္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ သားသမီးမ်ားရဲ႕ တာ၀န္ပိုင္းကို ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ႔္မိဘမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ဒီရိပ္သာကို ေရာက္ေနတာကို အံ႔ၾသေနၾကတာ။ ဘာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္ေနတာလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုၿပီး ၿဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔နည္းလမ္း မၿမင္ဘူး။ အဲဒါ ဘယ္႔ႏွယ္႔ လုပ္မလဲ။
ေၿဖ။ ။ဆက္သြယ္ေရးမွာ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ စကားႏွင္႔ေၿပာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားႏွင္႔ေၿပာတာဟာလည္း အခါခပ္သိမ္း အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္း မၿဖစ္ပါဘူး။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားဟာ မိဘေတြႏွင္႔ အတူတကြ ေနေနတဲ႔အခါၿဖစ္ၿဖစ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ အၿခား လူေတြႏွင္႔ ေနတဲ႔အခါၿဖစ္ၿဖစ္ သိပ္ၿပီး ဆက္ဆံေရးမွာ ေအးစက္စက္ ၿဖစ္ေနတယ္။ၿပီးေတာ႔ စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင္႔ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆလည္း မရွိဘူးထား။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားက ေမတၱာ အၿပည္႔အ၀ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲမႈ ရက္ေရာမႈ အၿပည္႔အ၀ႏွင္႔သာ လက္ခံၾကည္႔ပါလား။ ခင္ဗ်ားအေနႏွင္႔ စကား တစ္ခြန္းေတာင္ ေၿပာစရာမလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္က ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ကိုယ္ ၿဖစ္ေနရင္ သူတို႔အတြက္လည္း ေကာင္းဖို႔ရာ နယ္ပယ္တစ္ခု ဖန္တီးၿဖစ္ေပၚ လာေစမွာပါပဲ။ အခိ်န္ေတာ႔ၾကာတတ္ပါတယ္။ လူေတြမွာ သူတို႔နည္းႏွင္႔သူတို႔ စြဲလမ္းေနတဲ႔ ၀ါဒစြဲေတြ၊ ဥပါဒါန္စြဲေတြ ရွိတတ္ ၾကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ေၿပာတဲ႔ စကားက သူတို႔ရဲ႕ အယူစြဲ ၊ ၀ါဒစြဲေတြကို ၿခိမ္းေၿခာက္လာရင္ သူတို႔ကလည္း ခုခံ ကာကြယ္ၾကမွာပဲ။ ဒီေတာ႔ နည္းလမ္းက သူတို႔ကို ၿခိမ္းေၿခာက္သလို မၿဖစ္ေစႏွင္႔။ မိမိတရားႏွင္႔သာ မိမိေနပါ။ ဓမၼက သူ႔ဘာသာ သူ ဖြင္႔လွစ္ ၿပပါလိမ္႔မယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ စိတ္ႏွလံုးဟာ ပတ္၀န္းက်င္ အေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ရယ္၊ သည္းခံစိတ္ရယ္၊ ေမတၱာစိတ္ရယ္ အမ်ားၾကီး ရွိဖို႔ေတာ႔ လိုတယ္။ (စိတ္ရွည္ ဇြဲသန္ သည္းညည္းခံ ၿပဳရန္သာသနာ)
ေမး။ ။တရားထိုင္ေနတုန္းမွာ ၀င္ေလ ထြက္ေလဟာ ေရေတြ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ စီးဆင္းသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ႔္ အာရုံထဲမွာ ၿမင္ေနရတယ္။ ဒီလို မၿမင္ဘဲ တရားထုိင္ႏုိင္ရင္ ပိုၿပီး သမာဓိ မၿဖစ္ဘူးလား။
ေၿဖ။ ။ မွန္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ၾကံစည္ေတြးေတာတဲ႔ ပညတ္ အဆင္႔ကေန စိတ္ကို ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ၿဖစ္ေပၚတဲ႔အဆင္႔ကို ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ အာနာပါနမွာ နိမိတ္ ၿဖစ္ေပၚတယ္ ဆုိတာဟာလည္း ပညတ္သေဘာေတြပဲ။ တကယ္ လုပ္ရမွာက ၀င္ေလ ထြက္ေလ အာရုံ (အထိ အေတြ႕) ကိုသာ ထိေတြ႕ သိၿမင္ေနေအာင္ လုပ္ရမွာ။ ပညတ္ မ၀င္ရဘူး။
ဆရာဦးဆန္းလြင္ ႏွင္႔ ဦးဟန္ေဌး တို႔ ဘာသာၿပန္ေသာ ဂိုလ္စတိန္း ၏ ကိုယ္ေတြ႕၀ိပႆနာ မွ...........
Print this post
ေၿဖ။ ။ ၀င္သက္ထြက္သက္ကို မွတ္တာဟာ ကမၼ႒ာန္း အားထုတ္ရာမွာ အလြန္စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းတဲ႔ ကိစၥပါပဲ။ ဘာၿဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ အသက္ရႈတာမွာ အေလးအေပါ႔၊ အေပ်ာ႔အၿပင္း ကြာၿခားမႈ နယ္ အလြန္ က်ယ္လို႔ ပါပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံ အသက္ရႈရတာ ၿပင္းၿပီး ေလးလံသလိုပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ႔ ေပါ႔ပါးၿပီး အဆင္ေၿပပါတယ္။ ဒီလို အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္တာဟာ ၀င္ေလမွာ ၿဖစ္ခ်င္လည္း ၿဖစ္တယ္။ ထြက္ေလမွာ ၿဖစ္ခ်င္လည္း ၿဖစ္တယ္။ အခ်ိန္ အပိုင္းအၿခားကို လိုက္ၿပီးလည္းပဲ အေၿပာင္းအလဲ ၿဖစ္တတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမ်ားဆို အသက္ရႈ မွန္းေတာင္ မသိရေလာက္ေအာင္ ညင္သာသြားတဲ႔ အခါလည္း ရွိတတ္တာပဲ။ ကမၼ႒ာန္း ဘာ၀နာတရား အားထုတ္ရာမွာ အာနာပါန အလုပ္ရဲ႕ တန္ဖိုးဟာ ဘယ္မွာၿဖစ္လာသလဲ ဆိုရင္ေတာ႔ ထြက္သက္ ၀င္သက္ေလ သိတ္ၿပီး သိမ္ေမြ႕လြန္းမက သိမ္ေမြ႕ၿပီး ညင္သာလြန္းမက ညင္သာလာၿပီဆိုရင္ စိတ္ဟာ သတိႏွင္႔ သိမႈေပၚမွာ ၾကာၾကာတည္ႏိုင္ဖို႔ရာ လံုေလာက္တဲ႔ ႏူးညံ႕သိမ္ေမြ႕မႈ (ေခ်ာမြတ္မႈ) အေနအထားကို ေရာက္သြာေတာ႔တာပါပဲ။ ဒီအခါက်ေတာ႔ ထပ္ဆင္႔ၿပီး စိတ္မွာ စြမ္းအင္ တစ္ခု ရလာၿပန္တယ္။ ဒါက ဘာမွ လုပ္ရတာ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္က တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္ သြားေတာ႔တာပါပဲ။
ေမး။ ။လူတစ္ေယာက္ မဂ္ဥာဏ္ရၿပီ ဆိုတာကို ဆရာ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး ေၿပာႏုိင္မလဲ။
ေၿဖ။ ။မဂ္ဥာဏ္ ရတယ္ဆိုတာကို ေၿခရာခံ လိုက္လံ စံုစမ္းလို႔ေတာ႔ မရဘူး။ လြတ္ေၿမာက္သြားတဲ႔ စိတ္တစ္ခုကို အာရုံတစ္ခုခုႏွင္႔ ထိေတြ႕ သိၿမင္ႏုိင္တဲ႔ နည္းလမ္းမ်ိဳးလည္း မရွိဘူး။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ ဒါဟာ စိတ္ဆိုတဲ႔ ရုိးရုိး သိႏုိင္တဲ႔ အသိနယ္ကို ေက်ာ္လြန္ သြားလို႔ပဲၿဖစ္တယ္။ ဒါဟာ ၿငိမ္သြားတဲ႔ မီးေတာက္ မီးလွ်ံကို ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလို႔ တထစ္ခ် ေနရာကို သတ္မွတ္ေၿပာဖို႔ ၾကိဳးစားတာမ်ိဳးလို ၿဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီ ၿငိ္္မ္းသြားတဲ႔ မီးကို ခင္ဗ်ား ဘယ္မွာ သြားရွာမွာလဲ။ ဒီလိုပဲ မဂ္ဥာဏ္ကို ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္႒ာနမွာ တည္ေနတယ္ဆိုတဲ႔ ေနရာ႒ာန သေဘာမ်ိဳးႏွင္႔ စဥ္းစားလို႔မရဘူး။ နဖူးေပၚမွာလည္း မဂ္ဥာဏ္ရဲ႕ အထူး ထင္ရွားတဲ႔ အမွတ္အသားက ေပၚလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ္႔ လူေတြမွာ ၿဖစ္ေပၚလာတဲ႔ ပညာႏွင္႔ ကရုဏာ ဂုဏ္သတၱိေတြကိုပဲ အသိအမွတ္ၿပဳၿပီး ပူေဇာ္ၾကရတာပဲ။
ေမး။ ။မိဘမ်ားကို ေက်းဇူးဆပ္ရာမွာ မဂ္လမ္းကို ေဖာ္ေဆာင္ၿပီး ေက်းဇူးဆပ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ သားသမီးမ်ားရဲ႕ တာ၀န္ပိုင္းကို ေၿပာခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ႔္မိဘမ်ားဟာ ကၽြန္ေတာ္ဒီရိပ္သာကို ေရာက္ေနတာကို အံ႔ၾသေနၾကတာ။ ဘာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္ေနတာလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီမွာ ဘာလုပ္ေနတာလဲဆိုၿပီး ၿဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူတို႔ကို နားလည္သေဘာေပါက္ေအာင္ လုပ္ဖို႔နည္းလမ္း မၿမင္ဘူး။ အဲဒါ ဘယ္႔ႏွယ္႔ လုပ္မလဲ။
ေၿဖ။ ။ဆက္သြယ္ေရးမွာ နည္းလမ္းေတြ အမ်ားၾကီး ရွိပါတယ္။ စကားႏွင္႔ေၿပာမွ မဟုတ္ပါဘူး။ စကားႏွင္႔ေၿပာတာဟာလည္း အခါခပ္သိမ္း အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္း မၿဖစ္ပါဘူး။ အကယ္၍ ခင္ဗ်ားဟာ မိဘေတြႏွင္႔ အတူတကြ ေနေနတဲ႔အခါၿဖစ္ၿဖစ္ ၊ ဒါမွမဟုတ္ အၿခား လူေတြႏွင္႔ ေနတဲ႔အခါၿဖစ္ၿဖစ္ သိပ္ၿပီး ဆက္ဆံေရးမွာ ေအးစက္စက္ ၿဖစ္ေနတယ္။ၿပီးေတာ႔ စဥ္းစဥ္းစားစားႏွင္႔ ခ်ိန္ခ်ိန္ဆဆလည္း မရွိဘူးထား။ အဲဒါကို ခင္ဗ်ားက ေမတၱာ အၿပည္႔အ၀ ေပးကမ္းစြန္႔ၾကဲမႈ ရက္ေရာမႈ အၿပည္႔အ၀ႏွင္႔သာ လက္ခံၾကည္႔ပါလား။ ခင္ဗ်ားအေနႏွင္႔ စကား တစ္ခြန္းေတာင္ ေၿပာစရာမလိုဘူး။ ခင္ဗ်ား ကိုယ္တိုင္က ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ကိုယ္ ၿဖစ္ေနရင္ သူတို႔အတြက္လည္း ေကာင္းဖို႔ရာ နယ္ပယ္တစ္ခု ဖန္တီးၿဖစ္ေပၚ လာေစမွာပါပဲ။ အခိ်န္ေတာ႔ၾကာတတ္ပါတယ္။ လူေတြမွာ သူတို႔နည္းႏွင္႔သူတို႔ စြဲလမ္းေနတဲ႔ ၀ါဒစြဲေတြ၊ ဥပါဒါန္စြဲေတြ ရွိတတ္ ၾကပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ေၿပာတဲ႔ စကားက သူတို႔ရဲ႕ အယူစြဲ ၊ ၀ါဒစြဲေတြကို ၿခိမ္းေၿခာက္လာရင္ သူတို႔ကလည္း ခုခံ ကာကြယ္ၾကမွာပဲ။ ဒီေတာ႔ နည္းလမ္းက သူတို႔ကို ၿခိမ္းေၿခာက္သလို မၿဖစ္ေစႏွင္႔။ မိမိတရားႏွင္႔သာ မိမိေနပါ။ ဓမၼက သူ႔ဘာသာ သူ ဖြင္႔လွစ္ ၿပပါလိမ္႔မယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ႔ စိတ္ႏွလံုးဟာ ပတ္၀န္းက်င္ အေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈ ရွိပါတယ္။ အခ်ိန္ရယ္၊ သည္းခံစိတ္ရယ္၊ ေမတၱာစိတ္ရယ္ အမ်ားၾကီး ရွိဖို႔ေတာ႔ လိုတယ္။ (စိတ္ရွည္ ဇြဲသန္ သည္းညည္းခံ ၿပဳရန္သာသနာ)
ေမး။ ။တရားထိုင္ေနတုန္းမွာ ၀င္ေလ ထြက္ေလဟာ ေရေတြ ေရွ႕တိုးေနာက္ငင္ စီးဆင္းသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ႔္ အာရုံထဲမွာ ၿမင္ေနရတယ္။ ဒီလို မၿမင္ဘဲ တရားထုိင္ႏုိင္ရင္ ပိုၿပီး သမာဓိ မၿဖစ္ဘူးလား။
ေၿဖ။ ။ မွန္ပါတယ္။ တရားအားထုတ္တယ္ဆိုတာ ၾကံစည္ေတြးေတာတဲ႔ ပညတ္ အဆင္႔ကေန စိတ္ကို ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အၾကံဳ ၿဖစ္ေပၚတဲ႔အဆင္႔ကို ေရာက္ေအာင္ လုပ္တာပါပဲ။ အာနာပါနမွာ နိမိတ္ ၿဖစ္ေပၚတယ္ ဆုိတာဟာလည္း ပညတ္သေဘာေတြပဲ။ တကယ္ လုပ္ရမွာက ၀င္ေလ ထြက္ေလ အာရုံ (အထိ အေတြ႕) ကိုသာ ထိေတြ႕ သိၿမင္ေနေအာင္ လုပ္ရမွာ။ ပညတ္ မ၀င္ရဘူး။
ဆရာဦးဆန္းလြင္ ႏွင္႔ ဦးဟန္ေဌး တို႔ ဘာသာၿပန္ေသာ ဂိုလ္စတိန္း ၏ ကိုယ္ေတြ႕၀ိပႆနာ မွ...........
0 comments:
Post a Comment