ကမၻာေလာကၾကီး သာယာေစခ်င္လွ်င္ သင္႔မ်က္ႏွာကို အရင္ဆံုး ၿပံဳးထားလိုက္ပါ
တစ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္ နယူးေယာက္မွာ မိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ႏွင္႔အတူ တကၠစီ စီးသည္။ ကားထဲက ထြက္ေတာ႔ မိတ္ေဆြက ဒရုိင္ဘာကိုေၿပာသည္။ “ေက်းဇူးပါပဲဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ား ကားေမာင္းပုံ သိပ္ေကာင္းတာပဲ”
တကၠစီ ဒရုိင္ဘာက ရုတ္တရက္ ေတြသြားသည္။ ၿပီးေတာ႔မွ “ဘာလဲဗ်၊ ေနာက္တာလား” ဟုၿပန္ေၿပာသည္။
”မဟုတ္ဘူးဗ်၊ မေနာက္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ ေၿပာတာပါ၊ ကားေတြရႈတ္ရႈက္ခတ္တဲ႔ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ား တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ အလုပ္လုပ္တာ သေဘာက်လို႔ပါ”
“အင္းေလ” ဆိုၿပီး ဒရုိင္ဘာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။
“ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဟာက ဘာလုပ္တာလဲ”
ကိုယ္႔ခ်ည္းရွိေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိသည္။
“နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ ေမတၱာတရားေတြ ၿပန္႔ပြားလာေအာင္ ၿဖန္႔ေ၀ေပးေနတာဗ်၊ ဒီၿမိဳ႕ကို ကယ္တင္ႏုိင္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိတယ္” မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။
“ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ၾကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္မွာ ကယ္ႏုိင္ပါမလဲဗ်”
“တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ၊ အခုၾကည္႔ ဒီဒရုိင္ဘာ သူ႕ဘာသာ တစိမ္႔စိမ္႔ေတြးၿပီး ေက်နပ္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ အကယ္၍ ဒီေန႔မွာ သူေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ ၂၀ ေမာင္းပို႔ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းထားလို႔ ၿဖစ္ေပၚတဲ႔ ေက်နပ္မႈေလးေၾကာင္႔ သူ ဒီ လူ၂၀အေပၚ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေတာ႔မယ္ဗ်၊ အဲဒီလူေတြက တစ္ခါ ဆင္႔ပြားၿပီး သူတို႔နဲ႔ဆက္ဆံရတဲ႔ အလုပ္ရွင္ေတြ ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ စားပြဲထိုးေတြကို ပ်ဴပ်ဴ ငွာငွာ ဆက္ဆံမယ္၊ ကိုယ္႔မိသားစုေတြ အေပၚမွာလဲ ပိုၾကင္နာသြားမယ္ ဆိုရင္ ဒီတစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈဟာ အနည္းဆံုး လူ ၁၀၀၀ေလာက္ဆီအထိ ၿပန္႔သြားလိမ္႔မယ္ဗ်၊ အဲဒါဆို ဘယ္ဆိုးမလဲ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဒါေပမယ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး စိတ္ဓာတ္ၾကီး ၿပန္႔ပြားဖို႔အတြက္က အဲဒီ တကၠစီ ဒရုိင္ဘာအေပၚမွာ လံုးလံုး လ်ားလ်ား မူတည္မေနေပဘူးလားဗ်ာ”
“ဟာ.......ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူတစ္ဦးတည္းအေပၚေတာ႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုအပ္ထားပါ႔မလဲ၊ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ လူဆယ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီလို ေမတၱာၿဖန္႔က်က္ ဆက္ဆံဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္၊ ဆယ္ေယာက္ထဲက သံုးေယာက္ဆီကို ၿပန္႔ပြားသြားရင္ သူတုိ႔ကေန ဆင္႔ပြားၿပီး လူ ၃၀၀၀မွာ စိတ္သေဘာေကာင္းေတြ ၀င္သြားမယ္”
“စာရင္းအရေတာ႔ အိုေကေနတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ္႔ လက္ေတြ႔မွာ ခင္ဗ်ား တြက္ထားတဲ႔အတိုင္း ၿဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး”
“မၿဖစ္ေတာ႔လဲ ဘာနစ္နာသြားတာ မွတ္လို႔ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား လုပ္ပံု ကိုင္ပံု ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာလို႔ ခ်ီးမြမ္းစကား ဆိုရတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ႔္မွာလဲ ဘာအခ်ိန္မွ ကုန္မသြားပါဘူး၊ ဒီလိုေၿပာၿပီး ေဘာက္ဆူး ပိုေပးစရာလဲ မလို၊ ကိုယ္႔စကား သူ႔ရင္ထဲ ၀င္မသြားေတာ႔လဲ ဘာၿဖစ္လဲ၊ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ထပ္ တကၠစီသမား တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ သူ၀မ္းသာသြားေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကည္ႏူးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေၿပာရုံေပါ႔”
“အင္း ခင္ဗ်ားလဲ တစ္နည္းတစ္ဖံု ေၾကာင္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ပဲကိုး” ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
“ဟာအဲဒါပဲ၊ ခင္ဗ်ား ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္ မာေက်ာေနၿပီလဲဆိုတာ ဒီမွာေပၚတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥ အေတာ္ေလ႔လာ ထားၿပီးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာပို႔ဌာန ၀န္ထမ္းေတြပဲ ဆိုပါစို႔၊ သူတို႔မွာ ဘာလိုေနသလဲ ၾကည္႔လုိက္ရင္ အသိအမွတ္ၿပဳစကားဗ်၊ ေငြေတာ႔ ထည္႔မေၿပာနဲ႔ေတာ႔ေပါ႔ဗ်ာ.......ဟုတ္လား၊ သူတို႔ အသိအမွတ္ၿပဳ မခံရဘူးဗ်၊ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတဲ႔ စာပို႔တိုက္အလုပ္ၾကီးဟာ ေကာင္းပါတယ္၊ အက်ိဳးၿပဳပါတယ္ မေၿပာၾကဘူး”
“ဟ...ခင္ဗ်ားလူေတြကလဲ ေကာင္းေကာင္းမွ မလုပ္ၾကဘဲဗ်”
“ခင္ဗ်ားေၿပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ အေၾကာင္းမထူးဘူး၊ ဘယ္သူမွလဲ အေရးမစိုက္ဘူး၊ အသိအမွတ္မၿပဳဘူး ဆိုတာၾကီးက စြဲေနတာကိုး၊ အဲဒီေတာ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔အေပၚ ၾကင္နာတဲ႔စကား အသိအမွတ္ၿပဳတဲ႔စကား ေၿပာမေပးသင္႔ဘူးလားဗ်”
စကားေၿပာရင္း ေလွ်ာက္လာၾကရာ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦး တစ္ခု အနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ အဲသည္မွာ အလုပ္သမား ၅ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားေနၾကတာေတြ႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မိတ္ေဆြက ရပ္ၿပီး စကားေၿပာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အေဆာက္အဦးၾကီး ၾကည္႔ရတာ အရမ္းသားနားတယ္ဗ်ာ၊ အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမွာပဲ၊ အႏၲရာယ္လဲ မ်ားမယ္႔ပံု”
အလုပ္သမားမ်ား ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြကို သကၤာမကင္းဟန္ၿဖင္႔ ၾကည္႔ၾကသည္။
“ဘယ္ေတာ႔ၿပီးမလဲဗ်” မိတ္ေဆြက ဆက္ေမးသည္။
“ဇြန္လ” တစ္ေယာက္က တိုတို ၿပတ္ၿပတ္ ေၿဖသည္။
“ဟာ......ဟုတ္လား၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔အဖို႔ေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။
“အင္း ခင္ဗ်ားလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ႔ ရွာမွရွားပဲဗ်ိဳ႕” ကၽြန္ေတာ္ ၾသဘာေပးမိသည္။
သူကေအးေအး ေဆးေဆး။
“ရုတ္တရက္ေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္စကားေတြ တၿဖည္းၿဖည္းစိမ္႔၀င္သြားလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ႔ ၀မ္းသာၾက စိတ္ၾကည္ႏူးၾကမွာေပါ႔၊ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ အဲဒီအက်ိဳးဆက္ကို ဒီၿမိဳ႕ၾကီးထဲက တစ္ၿခားလူေတြ ခံစားရလိမ္႔မယ္”
“ဒါေပမဲ႔ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနရုံနဲ႔ေတာ႔ ထင္သေလာက္ ၿဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္က ၿငင္းေနသည္။
“ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်၊ ဒီကိစၥမွာ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္က အားမေလွ်ာ႔ဖုိ႔ပဲ၊ ၿမိဳ႕ၾကီးတစ္ၿမိဳ႕လံုးက လူေတြ သေဘာေကာင္းလာေအာင္ လုပ္တဲ႔ကိစၥဗ်ာ၊ အလြယ္တကူေတာ႔ ဘယ္ၿဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စစ္ဆင္ေရးထဲမွာ တၿခားလူေတြ ပါ၀င္လာေအာင္ စည္းရုံးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ .....”
“ၾကည္႔စမ္း....ေဟ႔လူ.....ခင္ဗ်ား ခုနက အရုပ္ဆိုးဆိုး မိန္းမကို မ်က္စပစ္ၿပလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” ကၽြန္ေတာ္ ၾကားၿဖတ္ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ၊ ဒါေလာကက္ အရုပ္ဆိုးတဲ႔မိန္းမ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စပစ္ၿပလိုက္ေတာ႔ သူ႕ကိုလဲ သေဘာက်တဲ႔လူ ရွိေသးတာပဲ ေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးသြားမယ္၊ အကယ္၍ သူသာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္မယ္ဆုိပါေတာ႔ အတန္းထဲက ကေလးေတြအဖို႔ေတာ႔ ဒီေန႔ဟာ ေန႔ထူးေန႔ၿမတ္ၾကီးေပါ႔” တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေၿပာဆိုေနေလသည္။
ေဖၿမင္႔၏ ႏွလံုးသာအဟာရမ်ား မွ...................
Print this post
တကၠစီ ဒရုိင္ဘာက ရုတ္တရက္ ေတြသြားသည္။ ၿပီးေတာ႔မွ “ဘာလဲဗ်၊ ေနာက္တာလား” ဟုၿပန္ေၿပာသည္။
”မဟုတ္ဘူးဗ်၊ မေနာက္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တကယ္ ေၿပာတာပါ၊ ကားေတြရႈတ္ရႈက္ခတ္တဲ႔ ေနရာမွာ ခင္ဗ်ား တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ အလုပ္လုပ္တာ သေဘာက်လို႔ပါ”
“အင္းေလ” ဆိုၿပီး ဒရုိင္ဘာ ေမာင္းထြက္သြားသည္။
“ေနစမ္းပါဦးဗ်၊ ခင္ဗ်ားဟာက ဘာလုပ္တာလဲ”
ကိုယ္႔ခ်ည္းရွိေတာ႔မွ ကၽြန္ေတာ္ ေမးမိသည္။
“နယူးေယာက္ ၿမိဳ႕ၾကီးထဲမွာ ေမတၱာတရားေတြ ၿပန္႔ပြားလာေအာင္ ၿဖန္႔ေ၀ေပးေနတာဗ်၊ ဒီၿမိဳ႕ကို ကယ္တင္ႏုိင္ဖို႔ ဒီတစ္နည္းပဲ ရွိတယ္” မိတ္ေဆြက ဆိုသည္။
“ခင္ဗ်ား တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ ဒီၿမိဳ႕ၾကီးတစ္ခုလံုး ဘယ္မွာ ကယ္ႏုိင္ပါမလဲဗ်”
“တစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူးေလဗ်ာ၊ အခုၾကည္႔ ဒီဒရုိင္ဘာ သူ႕ဘာသာ တစိမ္႔စိမ္႔ေတြးၿပီး ေက်နပ္သြားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ အကယ္၍ ဒီေန႔မွာ သူေနာက္ထပ္ ခရီးသည္ ၂၀ ေမာင္းပို႔ေပးရမယ္ ဆိုပါေတာ႔၊ သူ႔အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ ေကာင္းထားလို႔ ၿဖစ္ေပၚတဲ႔ ေက်နပ္မႈေလးေၾကာင္႔ သူ ဒီ လူ၂၀အေပၚ သေဘာေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဆက္ဆံေတာ႔မယ္ဗ်၊ အဲဒီလူေတြက တစ္ခါ ဆင္႔ပြားၿပီး သူတို႔နဲ႔ဆက္ဆံရတဲ႔ အလုပ္ရွင္ေတြ ၊ အလုပ္သမားေတြ၊ ဆိုင္ရွင္ေတြ၊ စားပြဲထိုးေတြကို ပ်ဴပ်ဴ ငွာငွာ ဆက္ဆံမယ္၊ ကိုယ္႔မိသားစုေတြ အေပၚမွာလဲ ပိုၾကင္နာသြားမယ္ ဆိုရင္ ဒီတစ္ဦးအေပၚ တစ္ဦး ခ်စ္ၾကည္ ရင္းႏွီးမႈဟာ အနည္းဆံုး လူ ၁၀၀၀ေလာက္ဆီအထိ ၿပန္႔သြားလိမ္႔မယ္ဗ်၊ အဲဒါဆို ဘယ္ဆိုးမလဲ မဟုတ္ဘူးလား”
“ဒါေပမယ္ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး စိတ္ဓာတ္ၾကီး ၿပန္႔ပြားဖို႔အတြက္က အဲဒီ တကၠစီ ဒရုိင္ဘာအေပၚမွာ လံုးလံုး လ်ားလ်ား မူတည္မေနေပဘူးလားဗ်ာ”
“ဟာ.......ဘယ္ဟုတ္မလဲ၊ သူတစ္ဦးတည္းအေပၚေတာ႔လဲ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လံုးလံုးလ်ားလ်ား ပံုအပ္ထားပါ႔မလဲ၊ ေသခ်ာေအာင္ လုပ္ရမွာေပါ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ဒီေန႔ လူဆယ္ေယာက္နဲ႔ အဲဒီလို ေမတၱာၿဖန္႔က်က္ ဆက္ဆံဖို႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္၊ ဆယ္ေယာက္ထဲက သံုးေယာက္ဆီကို ၿပန္႔ပြားသြားရင္ သူတုိ႔ကေန ဆင္႔ပြားၿပီး လူ ၃၀၀၀မွာ စိတ္သေဘာေကာင္းေတြ ၀င္သြားမယ္”
“စာရင္းအရေတာ႔ အိုေကေနတာ အမွန္ပါပဲ၊ ဒါေပမယ္႔ လက္ေတြ႔မွာ ခင္ဗ်ား တြက္ထားတဲ႔အတိုင္း ၿဖစ္လိမ္႔မယ္ လို႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး”
“မၿဖစ္ေတာ႔လဲ ဘာနစ္နာသြားတာ မွတ္လို႔ဗ်ာ၊ လူတစ္ေယာက္ကို ခင္ဗ်ား လုပ္ပံု ကိုင္ပံု ေတာ္ပါေပတယ္ဗ်ာလို႔ ခ်ီးမြမ္းစကား ဆိုရတဲ႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ႔္မွာလဲ ဘာအခ်ိန္မွ ကုန္မသြားပါဘူး၊ ဒီလိုေၿပာၿပီး ေဘာက္ဆူး ပိုေပးစရာလဲ မလို၊ ကိုယ္႔စကား သူ႔ရင္ထဲ ၀င္မသြားေတာ႔လဲ ဘာၿဖစ္လဲ၊ ေနာက္ေန႔ ေနာက္ထပ္ တကၠစီသမား တစ္ေယာက္နဲ႔ေတြ႔ေတာ႔ သူ၀မ္းသာသြားေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာ ၾကည္ႏူးသြားေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေၿပာရုံေပါ႔”
“အင္း ခင္ဗ်ားလဲ တစ္နည္းတစ္ဖံု ေၾကာင္တဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ပဲကိုး” ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ခ်က္ခ်မိသည္။
“ဟာအဲဒါပဲ၊ ခင္ဗ်ား ႏွလံုးသားေတြ ဘယ္ေလာက္ မာေက်ာေနၿပီလဲဆိုတာ ဒီမွာေပၚတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကိစၥ အေတာ္ေလ႔လာ ထားၿပီးၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာပို႔ဌာန ၀န္ထမ္းေတြပဲ ဆိုပါစို႔၊ သူတို႔မွာ ဘာလိုေနသလဲ ၾကည္႔လုိက္ရင္ အသိအမွတ္ၿပဳစကားဗ်၊ ေငြေတာ႔ ထည္႔မေၿပာနဲ႔ေတာ႔ေပါ႔ဗ်ာ.......ဟုတ္လား၊ သူတို႔ အသိအမွတ္ၿပဳ မခံရဘူးဗ်၊ ဘယ္သူကမွ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ေနတဲ႔ စာပို႔တိုက္အလုပ္ၾကီးဟာ ေကာင္းပါတယ္၊ အက်ိဳးၿပဳပါတယ္ မေၿပာၾကဘူး”
“ဟ...ခင္ဗ်ားလူေတြကလဲ ေကာင္းေကာင္းမွ မလုပ္ၾကဘဲဗ်”
“ခင္ဗ်ားေၿပာတာ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ႔ သူတို႔စိတ္ထဲမွာ ငါတို႔ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လုပ္ မလုပ္လုပ္ အေၾကာင္းမထူးဘူး၊ ဘယ္သူမွလဲ အေရးမစိုက္ဘူး၊ အသိအမွတ္မၿပဳဘူး ဆိုတာၾကီးက စြဲေနတာကိုး၊ အဲဒီေတာ႔ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူတို႔အေပၚ ၾကင္နာတဲ႔စကား အသိအမွတ္ၿပဳတဲ႔စကား ေၿပာမေပးသင္႔ဘူးလားဗ်”
စကားေၿပာရင္း ေလွ်ာက္လာၾကရာ ေဆာက္လက္စ အေဆာက္အဦး တစ္ခု အနီးသို႔ ေရာက္လာသည္။ အဲသည္မွာ အလုပ္သမား ၅ေယာက္ ေန႔လည္စာ စားေနၾကတာေတြ႕ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ မိတ္ေဆြက ရပ္ၿပီး စကားေၿပာသည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔ အေဆာက္အဦးၾကီး ၾကည္႔ရတာ အရမ္းသားနားတယ္ဗ်ာ၊ အေတာ္ ခက္ခက္ခဲခဲ လုပ္ရမွာပဲ၊ အႏၲရာယ္လဲ မ်ားမယ္႔ပံု”
အလုပ္သမားမ်ား ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြကို သကၤာမကင္းဟန္ၿဖင္႔ ၾကည္႔ၾကသည္။
“ဘယ္ေတာ႔ၿပီးမလဲဗ်” မိတ္ေဆြက ဆက္ေမးသည္။
“ဇြန္လ” တစ္ေယာက္က တိုတို ၿပတ္ၿပတ္ ေၿဖသည္။
“ဟာ......ဟုတ္လား၊ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတို႔အဖို႔ေတာ႔ ကိုယ္႔လုပ္ရပ္အတြက္ ဂုဏ္ယူစရာပါ”
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ႔သည္။
“အင္း ခင္ဗ်ားလို ပုဂၢိဳလ္မ်ိဳးကေတာ႔ ရွာမွရွားပဲဗ်ိဳ႕” ကၽြန္ေတာ္ ၾသဘာေပးမိသည္။
သူကေအးေအး ေဆးေဆး။
“ရုတ္တရက္ေတာ႔ တစ္မ်ိဳးေပါ႔ဗ်ာ၊ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ႔္စကားေတြ တၿဖည္းၿဖည္းစိမ္႔၀င္သြားလိမ္႔မယ္၊ အဲဒီအခါက်ေတာ႔ ၀မ္းသာၾက စိတ္ၾကည္ႏူးၾကမွာေပါ႔၊ သူတို႔ စိတ္ခ်မ္းသာရင္ အဲဒီအက်ိဳးဆက္ကို ဒီၿမိဳ႕ၾကီးထဲက တစ္ၿခားလူေတြ ခံစားရလိမ္႔မယ္”
“ဒါေပမဲ႔ ခင္ဗ်ားတစ္ေယာက္တည္း လုပ္ေနရုံနဲ႔ေတာ႔ ထင္သေလာက္ ၿဖစ္မလာႏုိင္ပါဘူးဗ်ာ” ကၽြန္ေတာ္က ၿငင္းေနသည္။
“ဘယ္ဟုတ္မလဲဗ်၊ ဒီကိစၥမွာ အေရးအၾကီးဆံုး အခ်က္က အားမေလွ်ာ႔ဖုိ႔ပဲ၊ ၿမိဳ႕ၾကီးတစ္ၿမိဳ႕လံုးက လူေတြ သေဘာေကာင္းလာေအာင္ လုပ္တဲ႔ကိစၥဗ်ာ၊ အလြယ္တကူေတာ႔ ဘယ္ၿဖစ္ႏုိင္ပါ႔မလဲ၊ ဒါေပမဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔စစ္ဆင္ေရးထဲမွာ တၿခားလူေတြ ပါ၀င္လာေအာင္ စည္းရုံးႏုိင္မယ္ဆိုရင္ .....”
“ၾကည္႔စမ္း....ေဟ႔လူ.....ခင္ဗ်ား ခုနက အရုပ္ဆိုးဆိုး မိန္းမကို မ်က္စပစ္ၿပလိုက္တယ္ မဟုတ္လား” ကၽြန္ေတာ္ ၾကားၿဖတ္ေမးသည္။
“ဟုတ္တယ္ေလဗ်ာ၊ ဒါေလာကက္ အရုပ္ဆိုးတဲ႔မိန္းမ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စပစ္ၿပလိုက္ေတာ႔ သူ႕ကိုလဲ သေဘာက်တဲ႔လူ ရွိေသးတာပဲ ေတြးၿပီး ၾကည္ႏူးသြားမယ္၊ အကယ္၍ သူသာ ေက်ာင္းဆရာမ တစ္ေယာက္ ၿဖစ္မယ္ဆုိပါေတာ႔ အတန္းထဲက ကေလးေတြအဖို႔ေတာ႔ ဒီေန႔ဟာ ေန႔ထူးေန႔ၿမတ္ၾကီးေပါ႔” တဲ႔။
ကၽြန္ေတာ္႔မိတ္ေဆြက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၾကီး ေၿပာဆိုေနေလသည္။
ေဖၿမင္႔၏ ႏွလံုးသာအဟာရမ်ား မွ...................
1 comments:
သားအႀကိဳက္ဆံုး စာေလးတစ္ပုဒါပါပဲ။ အႀကိဳက္ခ်င္းတူတယ္။
Post a Comment