သက္သတ္လြတ္စားသံုးၿခင္း
ေမး။ ။ “သက္သတ္လြတ္ စားသံုးၿခင္းသည္ မည္သည္႔ဘာသာ၏ အယူအဆ အက်င္႔အၾကံၿဖစ္သည္၊ သက္သတ္လြတ္ စားသံုးၿခင္းၿဖင္႔ မည္သည္႔အက်ိဳးထူးမ်ား ရရွိခံစားႏုိင္သည္ကို ေၿဖၾကားေပးေတာ္မူပါဘုရား။
ေၿဖ။ ။ သက္သတ္လြတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးၾက၊ ေၿဖၾက၊ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးၾက၊ ၿငင္းခံုလာၾကတာဟာ ယေန႔အခ်ိန္ အထိ ကာလအေတာ္ၾကာလာခဲ႔ပါၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း အေသၤေခ် အသၤခ်ာ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ အဆံုးမသတ္ေသးပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတာ္ကို ယံုၾကည္ေလးစားၿပီး၊ မဇၥ်ိမပဋိပဒါက်က် စိတ္ထား မတတ္ရင္ေတာ႔ ၊ မယူဆ တတ္ရင္ေတာ႔ ေနာင္လည္း ၿငင္းခံုေနၾက ဦးမွာပါပဲ။ အဆံုးသတ္စရာ မၿမင္ပါ။
ေထရ၀ါဒ က်မ္းဂန္အရ ေၿပာရရင္ သည္သတ္သတ္လြတ္ ၀ါဒဟာ သည္ကမၻာမွာ ပြင္႔ေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ သံုးဆူေၿမာက္ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာကတည္းက ရွိလာခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ သက္သတ္လြတ္၀ါဒ ရွိမွန္း သိရာကာလကိုသာ ေၿပာတာပါ။ သည္၀ါဒ စတင္ေပၚေပါက္ရာ ကာလကိုေၿပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စတင္ေပၚေပါက္ရာ ကာလကိုေတာ႔ ဘယ္လုိမွ မမွန္းဆတတ္ေအာင္ ၿဖစ္ပါတယ္။
သည္ေနရာမွာ တစ္ခု သတိထားရမွာက ယခုေၿပာၿပေနတာဟာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶက်မ္းဂန္မ်ားအဆိုကို မ႑ိဳင္ထား ေၿပာၿပေနတာ ၿဖစ္ပါတယ္။ သိပၸံပညာ အဆိုမ်ားကို မ႑ိဳင္ထား ေၿပာၾကားေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႔ အခ်က္ ၿဖစ္ပါတယ္။
သိပၸံပညာအရကေတာ႔ လူဟာ ေမ်ာက္က ဆင္းသက္လာတာ။ သတၱ၀ါေတြဟာ ပင္လယ္ေရညႇိကေလးေတြက စတင္ လာခဲ႔တာ။ အဂၤါၿဂိဳလ္၊ လကမၻာ စသည္တို႔မွာ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ စတင္ၿဖစ္ေပၚလာရတာ ၿဖစ္ေကာင္း ၿဖစ္မယ္ဆိုၿပီး အဲသည္ေနရာေတြမွာ ၿဂိဳလ္တုေတြ လြတ္ၿပီး စူးစမ္းေနၾကတာ ၾကားသိေနရပါတယ္။ သူတို႔ အလိုအရ ဘယ္အခ်ိန္ကာလက သက္သတ္လြတ္၀ါဒ စတင္ခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုမလဲ မေၿပာတတ္ပါဘူး။
သည္ေတာ႔ သက္သတ္လြတ္၀ါဒ ရွိမွန္းသိရာ ကာလကေလးဟာ စိတ္၀င္စားစရာလည္းေကာင္း၊ သက္သတ္လြတ္ စားသင္႔မစားသင္႔ ၊ သက္သတ္လြတ္ စားေကာင္းမစားေကာင္း ဆိုတဲ႔ အၿငင္းပြားမႈကိုလည္း မိမိတို႔ဥာဏ္နဲ႔ အဆံုးအၿဖတ္ေပးႏုိင္စရာ ၿဖစ္တာမို႔ အဲသည္အေၾကာင္းကေလး ေၿပာၾကရေအာင္။
ယခု ေဂါတမရွင္ေတာ္ဘုရား မပြင္႔မွီအခ်ိန္မွာ အာမဂႏၶ ဆိုတဲ႔ ၿဗဟၼဏတစ္ဦးဟာ သူငယ္ခ်င္း ငါးရာနဲ႔အတူ ရေသ႔ရဟန္းၿပဳၿပီး ဟိမ၀ႏၲာေတာမွာ ေနကာ အမဲသားငါး လံုး၀မစားဘဲ ေတာသစ္ၿမစ္ သစ္သီး သစ္ဥေတြကိုသာ စားေသာက္ေနၾကသတဲ႔။
ဆားတို႔ အခ်ဥ္တို႔ကို လံုး၀ မစားၾကဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အဲသည္ရေသ႔ေတြ ကုိယ္ခံအားနည္းၿပီး က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာတာနဲ႔ ရြာသို႔ သြားေရာက္ကာ ဆားတို႔ အခ်ဥ္တို႔ကို မွီ၀ဲ စားေသာက္ၾကတဲ႔အတြက္ ၿပန္လည္ က်န္းမာလာၿပီးတဲ႔အခါ မိမိတုိ႔ေနၿမဲ ဟိမ၀ႏၲာေက်ာင္းမွာ ၿပန္ေနၾကသတဲ႔။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေဂါတမ ရွင္ေတာ္ဘုရား ပြင္႔ေတာ္မူလာၿပီး ေဒသစာရီ လွည္႔လည္တရားေဟာရင္းနဲ႔ ရေသ႔တို႔ ႏွစ္စဥ္ လာေရာက္ေလ႔ရွိတဲ႔ ရြာကိုေရာက္သြား တရားေဟာတာနဲ႔ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြဟာ တခ်ိဳ႕ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ တခ်ိဳ႕ ရဟန္းၿပဳၿပီး ရဟႏၲာထိေအာင္ ၿဖစ္ၾကပါသတဲ႔။
အာမဂႏၲရေသ႔ အမႉးရွိတဲ႔ ရေသ႔ငါးရာတို႔ဟာ ႏွစ္စဥ္လာေနၾကအတိုင္း အဲသည္ရြာ လာေရာက္တဲ႔အခါ ရြာသူ ရြာသားေတြ ေၿပာၿပခ်က္အရ ေလာကမွာ ဘုရားပြင္႔ေတာ္မူၿပီလုိ႔ သိရတာနဲ႔ အလြန္၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ၿပီး “ေမးစမ္းပါရေစ ဒကာတို႔ အဲသည္ဘုရားရွင္ဟာ 'အာမဂႏၶ' ကို ဘုဥ္းေပးသလားလို႔ ”ေမးတဲ႔အခါ ဒကာေတြက မသိတာနဲ႔ “အာမဂႏၶဆိုတာ ဘာကိုေခၚပါသလဲလို႔” ၿပန္ေမးရာ “အာမဂႏၶ ဆိုတာ ငါးအမဲ၊ သားငါးေပါ႔” လိုု႔ ေၿပာတဲ႔အခါ “အရွင္ရေသ႔ ဘုရားရွင္ဟာ အာမဂႏၶ-အမဲသားငါး ဘုဥ္းေပးပါတယ္လုိ႔”ၿပန္ေလွ်ာက္ေတာ႔ အာမဂႏၶရေသ႔ဟာ အေတာ္ၾကီးစိတ္မခ်မ္းမသာ ၿဖစ္သြားၿပီး “အာမဂႏၶ- သားငါး ဘုဥ္းေပးရင္ ဘုရား မဟုတ္ႏုိင္ဘူး” လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသတဲ႔။
ေနာက္ဆက္ၿပီး ေလာကမွာ ဘုရားဆိုတဲ႔ အသံကို ၾကားဖို႔ရာ အလြန္ ခဲယဥ္းတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႕၊ ဘုရား ဟုတ္မဟုတ္ အေသအခ်ာ သိရေအာင္ လုပ္တာေကာင္းပါတယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ဘုရားရွင္ရွိရာ သာ၀တၳိၿပည္ အေရာက္ အလ်င္အၿမန္သြားၿပီး တရားေဟာခါနီး ၿဖစ္ေနတဲ႔ ဘုရားရွင္ အနီးအပါးမွာ ရွိလည္းမခိုး၊ လံုး၀ ဘာစကားမွလည္း မေၿပာဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္ေနၾကပါတယ္။
သည္အခါ ဘုရားရွင္က က်န္းမာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း စသည္ ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္စကား ေမးၿမန္းေၿပာဆိုၿပီးတဲ႔ေနာက္ အာမဂႏၲရေသ႔က “အရွင္ ေဂါတမ၊ အရွင္ အာမဂႏၶကိုို ဘုဥ္းေပးပါသလားလို႔” ေမးေလွ်က္တဲ႔အခါ ဘုရားရွင္က “အာမဂႏၶဆိုတာ ဘာလဲ” လို႔ ၿပန္ေမးပါတယ္။ ရေသ႔က “အာမဂႏၶဆိုတာ သားငါးေပါ႔” လို႔ ၿပန္ေလွ်ာက္တဲ႔ အခါ ဘုရားရွင္က “သားငါး ဟာအာမဂႏၶမဟုတ္ဘူး၊ ယုတ္မာ ဆိုးရြားတဲ႔ ကိေလသာ အကုသိုလ္တရားေတြသာ အာမဂႏၶ ၿဖစ္တယ္”
“ရေသ႔၊ သင္ရေသ႔သာ အာမဂႏၶ စား - မစား ေမးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ႔ေနာင္ေတာ္ ကႆပဘုရားရွင္ကို တိႆရေသ႔ဟာ အာမဂႏၶ စား - မစား ေမးခဲ႔ဖူးၿပီ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူကာ ကႆပဘုရားရွင္နဲ႔ တိႆရေသ႔တို႔ရဲ႕ အာမဂႏၶ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အေမးအေၿဖကို အက်ယ္ေဟာၿပေတာ္ မူပါတယ္။
ကႆပဘုရားရွင္ရဲ႕ ၿဖစ္စဥ္ဟာ ေဂါတမဘုရားရွင္ရဲ႕ ၿဖစ္ေတာ္စဥ္နဲ႔ မတူတတ္တာေၾကာင္႔ ကႆပဘုရားရွင္ရဲ႕ ၿဖစ္ေတာ္စဥ္ ကႆပဗုဒၶ၀င္ အက်ဥ္းကေလးကို ဗဟုသုတအတြက္ ေဖာ္ၿပလိုက္ပါတယ္။ ယခု ေဂါတမဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပြင္႔ေတာ္မမူခင္က ကႆပဘုရားရွင္ ပြင္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ကႆပ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ ၿဗဟၼဏမ်ိဳးႏြယ္ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ လက်္ာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဟာလည္း ၿဗဟၼဏ မ်ိဳးႏြယ္ၿဖစ္ၿပီး တိႆ အမည္ရွိပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ကေတာ႔ ဗာရာဏသီမင္းၾကီးရဲ႕ဆရာ ပုေရာဟိတ္အမတ္ၾကီး ၿဖစ္ပါတယ္။ ကႆပၿမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္နဲ႔ တိႆသူငယ္တို႔ဟာ တစ္ေန႔တည္း ပဋိသေႏၶေန၊ တစ္ေန႔တည္း ဖြားေတာ္မူၾကတဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္မ်ား ၿဖစ္ပါတယ္။ အတူတကြ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္လည္း ၿဖစ္ၾကပါတယ္။
တိႆသူငယ္ရဲ႕ ဖခင္အမတ္ၾကီးက သားကိုေခၚၿပီး “ခ်စ္သား တိႆ၊ တစ္ေန႔မွာ ကႆပဟာ ေတာထြက္ရဟန္းၿပဳၿပီး ဘုရားၿဖစ္လိမ္႔မယ္။ ခ်စ္သားလည္း ကႆပထံမွာ ရဟန္းၿပဳၿပိး သံသရာမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္လုပ္ပါ” လို႔ ေၿပာတဲ႔အခါ “ေကာင္းပါၿပီ” လို႔ ၀န္ခံၿပီး ဘုရားအေလာင္း ကႆပထံ သြားကာ “မိတ္ေဆြ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရဟန္းၿပဳရေအာင္”လို႔ အေဖာ္ညႇိတဲ႔အခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က “ေကာင္းၿပီ ၿပဳၾကတာေပါ႔”လို႔ ေၿပာေပမယ္႔ ေတာမထြက္ဘူးတဲ႔။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေတာထြက္ဖို႔ အေဖာ္ညႇိေသာ္လည္း ေတာမထြက္ပဲ ေနပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ တိႆသတို႔သားဟာ အေလာင္းေတာ္ ဥာဏ္မရင္႔က်က္ေသးလို႔ ၿဖစ္မွာပါပဲ ဆိုၿပီး သူတစ္ဦးတည္း ေတာထြက္ ရေသ႔၀တ္ၿပီး ေတာင္ေၿခတစ္ခုရွိ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းမွာ ေနပါသတဲ႔။ အေလာင္းေတာ္ဟာ ဥာဏ္ရင္႔က်က္လာတဲ႔တစ္ေန႔မွာ နန္းၿပာသာဒ္မွာ ေနရင္းနဲ႔ အာနာပါနႆတိကမၼ႒ာန္း စီးၿဖန္းကာ စ်န္အဘိဥာဥ္တို႔ကို ၿဖစ္ေစၿပီး ေနထုိင္ရာ နန္းၿပာသာဒ္ၾကီးနဲ႔တကြ ေကာင္းကင္ခရီးၿဖင္႔ ေဗာဓိပင္နဲ႔ မနီးမေ၀းသို႔ သြားေရာက္ကာ နန္းၿပာသာဒ္ သူ႕နဂို ေနၿမဲေနရာမွာ ၿပန္ေစလို႔ အဓိ႒ာန္ၿပီး နန္းၿပာသာဒ္ၾကီးကို ၿပန္လြတ္လိုက္ပါသတဲ႔။
ရဟန္း မၿပဳတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေဗာဓိမ႑ိဳင္(ေဗာဓိပင္ရင္း) သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ မရႏုိင္တဲ႔အတြက္ ရဟန္းၿပဳၿပီးေနာက္ ေဗာဓိမ႑ိဳင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ ေနထိုင္ၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ ခုႏွစ္ရက္ေၿမာက္တဲ႔ ေန႔မွာ ဘုရားၿဖစ္ေတာ္ မူသြားပါသတဲ႔။
အဲသည္အခါ ကႆပၿမတ္စြာဘုရားဟာ ဣိသိပတအရပ္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ႔ ရေသ႔ေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းတို႔ကို ေခၚေတာ္မူလုိက္ၿပီး ဓမၼစၾကာတရား ေဟာေတာ္မူလိုက္တာ အားလံုး ရဟႏၲာ ၿဖစ္ကုန္ပါသတဲ႔။ ဘုရားရွင္ဟာ အဲသည္ ရဟႏၲာေပါင္းႏွစ္ေသာင္း အၿခံအရံနဲ႔ ဣိသိပတနအရပ္မွာပဲ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ ကာသိတိုင္းဘုရင္ ကိကီမင္းၾကီးက ဘုရားအမႉးရွိတဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပစၥည္းေလးပါးတို႔ၿဖင္႔ ေထာက္ပ႔ံလႉဒါန္း ၿပဳစု လုပ္ေကၽြးေနပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္ဟာ ေတာေတာင္ထဲမွာ စႏၵကူး န႔ံသာႏွစ္ကို ရွာေဖြေနတုန္း တိႆရေသ႔နဲ႔ ေတြ႕တဲ႔အခါ “သင္ဘယ္ကလာသနည္း” ေမးသၿဖင္႔ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕က လာေၾကာင္းေၿပာရာ “ဗာရာဏသီမွာ ဘယ္လိုသတင္းထူးေတြမ်ားရွိသလဲ” ေမးတာနဲ႔ “ထူးဆန္းတဲ႔အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ဗာရာဏသီမွာ ကႆပဘုရားရွင္ ပြင္႔ေတာ္မူေနတဲ႔ အေၾကာင္းပါပဲ” လုိ႔ ေၿပာတဲ႔အခါ တိႆရေသ႔ဟာ ၾကားရခဲတဲ႔စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ႔အတြက္ အလြန္ပဲ ႏွစ္သက္ေက်နပ္သြားပါသတဲ႔။
ေနာက္ဆက္လက္ၿပီး “အဲသည္ ကႆပဘုရားရွင္ဟာ အာမဂႏၶ ကို ဘုဥ္းေပးသလား၊ ဘုဥ္းမေပးဘူးလား”လို႔ ေမးၿပန္တဲ႔အခါ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕သားက “အာမဂႏၶဆိုတာ ဘာပါလဲ” လို႔ ၿပန္ေမးတာနဲ႔ ရေသ႔က “အာမဂႏၶဆိုတာ အမဲ သားငါးကို ေခၚတယ္”လို႔ ၿပန္ေၿပာသၿဖင္႔ “ဘုရားရွင္က အာမဂႏၶဆိုတာကို ဘုဥ္းေပးပါတယ္လို႔” ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ သည္စကားၾကားတဲ႔အခါ တိႆရေသ႔ဟာ စိတ္မသက္မသာ ၿဖစ္သြားၿပီး စဥ္းစားလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္ကို ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႕ၿပီး ေမးၿမန္းေလွ်ာက္ထားမယ္။ ဘုဥ္းေပးတယ္ဆိုရင္ သည္အမဲသားငါးဆိုတဲ႔ အာမဂႏၶကို ဘုဥ္းေပးမႈဟာ အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕ ၿဗဟၼဏမ်ိဳးဇာတ္ အႏြယ္တို႔နဲ႔ လံုး၀ မသင္႔ေလ်ာ္တဲ႔အမႈ ၿဖစ္ပါတယ္လို႔ ေၿပာဆိုၿပီး မဘုဥ္းေပးေအာင္ တားၿမစ္မယ္။ တားၿမစ္ၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ထံမွာ ရဟန္းၿပဳၿပီး သံသရာမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားကာ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနဘဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဘုရားရွင္ ရွိရာ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ ဣိသိပတနအရပ္ေရာက္ေအာင္ သြားပါေတာ႔တယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာဖို႔ေနရာမွာ ထိုင္ေနေတာ္မူပါတယ္။ တိႆရေသ႔ဟာ ဘုရားအနီးအနားသြားၿပီး ရိွမခိုး , ဦးမခ် , စကားလည္းမေၿပာဘဲ ထိုင္ေနပါတယ္။ တိႆရေသ႔ကို ဘုရားရွင္ ၿမင္ေတာ္မူတဲ႔အခါ ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္စကား ေမးၿမန္းေတာ္မူပါတယ္။ တိႆရေသ႔ကလည္း ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္စကား ေၿပာဆို ထိုင္ေနၿပီး
“အရွင္ကႆပ၊ အရွင္ အာမဂႏၶ ကို ဘုဥ္းေပးပါသလား”
“ရေသ႔ ၊ ငါ အာမဂႏၶကို မဘုဥ္းေပးပါဘူး”
“အရွင္ကႆပ ေကာင္းေပစြ၊ ေကာင္းေပစြ၊ သူတစ္ပါး အေသေကာင္ကို မဘုဥ္းေပးတာဟာ ေကာင္းတဲ႔အလုပ္ ၿဖစ္ပါေပတယ္၊ သည္လို မဘုဥ္းေပးတာဟာ အရွင္ကႆပတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးဇာတ္အႏြယ္နဲ႔ ေလ်ာ္ကန္သင္႔ၿမတ္ပါေပတယ္” လို႔ ေၿပာပါတယ္။
သည္အခါ ဘုရားရွင္က “ငါက အကုသိုလ္ ကိေလသာဆိုတဲ႔ အာမဂႏၶကို ရည္ရြယ္ၿပီး မဘုဥ္းေပးဘူးလို႔ ေၿပာတယ္။ ရေသ႔က ငါးအမဲကို အာမဂႏၶလို႔ ယံုၾကည္ေနတယ္။ နက္ၿဖန္ခါ ဆြမ္းခံမၾကြဘဲ ကိကီမင္းၾကီး ပို႔လႉတဲ႔ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးၿပီး သည္ၿပႆနာကို ရွင္းမွပဲ လို႔ ၾကံစည္ေတာ္မူကာ တိႆရေသ႔နဲ႔ ေၿပာဆိုမႈကို ရပ္စဲလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ဂႏၶကုဋိတိုက္ခန္းမွ ထြက္ၾကြေတာ္မူၿပီး ဘုရားရွင္အတြက္ ခင္းထားတဲ႔ ေနရာမွာ ထိုင္ေတာ္မူပါတယ္။ တိႆရေသ႔လည္း ဟင္းရြက္ၿပဳတ္ကုိ စားရင္း ဘုရားရွင္အနီးမွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကိကီမင္းၾကီးဟာ အသားတို႔ၿဖင္႔ထူးထူးၿခားၿခား စီမံထားတဲ႔ ဆြမ္း၊ ေဘာဇဥ္တို႔ကို ပို႔လႉကာ ဘုရားရွင္အား ဆက္ကပ္ လုပ္ေကၽြးေစပါတယ္။
ေရွးဦးစြာေရေတာ္ဆက္ကပ္ၿပီးေနာက္ အသားအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔နဲ႔ အထူးစီမံထားတဲ႔ ယာဂုကို ဆက္ကပ္ပါတယ္။ ဒါကို ရေသ႔ၿမင္တဲ႔အခါ ဘုဥ္းေပး၊ မေပး အကဲခတ္ ၾကည္႔ေနပါတယ္။ အဲသည္လို ရေသ႔ၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ဘုရားရွင္ဟာ ယာဂုကို ဘုဥ္းေပးလိုက္ၿပီး အသားတံုးတစ္ခုကို ခံတြင္ေတာ္ထဲ ထည္႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါကို ရေသ႔ ၿမင္တဲ႔အခါ စိတ္ဆိုးသြားပါတယ္။ ယာဂုဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ အရသာနဲ႔ၿပည္႔စုံတဲ႔ အသားဟင္းနဲ႔ ဆြမ္းေဘာဇဥ္တို႔ကို ဆက္ကပ္တဲ႔အခါ ရွင္ေတာ္ဘုရား ဘုဥ္းေပးေတာ္မူတာကို ေတြ႕ရတဲ႔ ရေသ႔ဟာ ငါး အမဲကို ဘုဥ္းေပးလွ်က္သားနဲ႔ မဘုဥ္းေပးဘူးလို႔ ေၿပာရမလားဆိုၿပီး အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသြားပါေတာ႔တယ္။
ယာဂုဆြမ္းမ်ား ဘုဥ္းေပးၿပီး ေၿခ , လက္မ်ား ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ ထိုင္ေနေတာ္မူတဲ႔ ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ “အရွင္ဘုရား ကႆပ၊ အရွင္ဘုရားဟာ မုသားေၿပာတာပါလား၊ သည္လို မုသားေၿပာတဲ႔အလုပ္ဟာ ပညာရွိတို႔ရဲ႕ အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မုသားေၿပာဆိုမႈကို ဘုရားရွင္မ်ား ကဲ႔ရဲ႕ေတာ္ မူၾကပါတယ္။ ေတာင္ေၿခမွာ ေနၿပီး ေတာသစ္ၿမစ္, သစ္သီး , သစ္ဥ , သစ္ဖုမ်ားကို စားေနၾကတဲ႔ ရေသ႔မ်ားဟာ မုသားမေၿပာၾကပါဘူး” လို႔ သက္သတ္လြတ္စားေနၾကတဲ႔ ရေသ႔ေတြကို ဂုဏ္တင္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို မုသာ၀ါဒ နဲ႔ ႏွိပ္စက္ေၿပာဆိုပါတယ္။
တိႆရေသ႔ဟာ သည္လိုေၿပာဆိုရင္းနဲ႔ ဘုရားရွင္ကို ေၿခဖ၀ါးၿပင္က စၿပီး အထက္ဆံဖ်ားတိုင္ေအာင္ ေမာ႔ၾကည္႔တဲ႔အခါ သံုးဆယ္႔ႏွစ္ပါးေသာ လကၡဏာေတာ္ၾကီး၊ ရွစ္ဆယ္ေသာ လကၡဏာေတာ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ တို႔ၿဖင္႔ တင္႔တယ္ေတာ္မူတဲ႔ ေယာက္်ားၿမတ္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဟာ မုသားစကားမေၿပာထိုက္ပါဘူး။ ကႆပဘုရားရွင္မွာ ေနာက္ေနာက္ဘ၀ေတြက မုသားမေၿပာ၊ မွန္ေသာ သစၥာစကားကိုသာ ေၿပာခဲ႔တဲ႔အတြက္ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခုတို႔အလယ္ ၀ါဂြမ္းဆိုင္ အႏုကေလးသဖြယ္ တင္႔တယ္ၿဖဴေဖြးတဲ႔ ဥ႑လံုေမြးရွင္ေတာ္လည္း ရွိတယ္။ ေမြးတြင္းတစ္ခုမွာ တစ္ပင္သာေပါက္တဲ႔ ေမြးညင္းေတာ္လည္း ရွိတယ္။ သည္လုိ မုသားမေၿပာတာကို ေဖာ္ၿပတဲ႔ လကၡဏာေတာ္ေတြ ရိွေနလ်က္နဲ႔ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ အာမဂႏၶ ကို မစားဘူးလို႔ မုသားေၿပာရတာလဲ။ သူဆုိလိုတဲ႔ အာမဂႏၶက ငါဆိုလိုတဲ႔ အာမဂႏၶနဲ႔ တၿခားစီမ်ား ၿဖစ္ေနမလား။ ေမးၿမန္းၾကည္႔မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေတာ႔မွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားၿပီး အလြန္ရုိေသစြာနဲ႔.......................
“အရွင္ဘုရားကႆပ၊ အရွင္ဘုရားက ဘာကို အာမဂႏၶလို႔ ဆိုလိုတာပါလဲ” လို႔ ေမးေလွ်ာက္တဲ႔အခါ ကႆပဘုရားရွင္က “ရေသ႔ ငါက ပါဏာတိပါတ အစရွိတဲ႔ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္တရားေတြ၊ ကိေလသာ တရားေတြ၊ တိတၱိအက်င္႔ေတြ ၿပဳက်င္႔တာကို အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္ေတြ၊ စိမ္းေစာ္နံတယ္၊ အဆိပ္ေစာ္နံတယ္၊ ပုပ္ေစာ္နံတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
သား, ငါး စားတာကို အာမဂႏၶလို႔ မဆိုလိုဘူး။ ကိုယ္႔အတြက္ သတ္တာကို ၿမင္ရတဲ႔ အသားမ်ိဳး၊ ကိုယ္႔အတြက္ သတ္တဲ႔အသားပဲလို႔ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ၾကားသိရတဲ႔ အသားမ်ိဳး၊ ကိုယ္႔အတြက္ သတ္တဲ႔အသားမ်ား ၿဖစ္ေလသလားလို႔ သံသယ ၿဖစ္ရတဲ႔ အသားမ်ိဳး အဲသည္အၿမင္, အၾကား, သံသယ ဆိုတဲ႔ အစြန္းသံုးပါးမွ လြတ္တဲ႔ အသားမ်ိဳးဟာ ေလာကအၿပစ္၊ ဓမၼအၿပစ္ ဘာမွ မရွိတဲ႔အတြက္ အဲသည္ အသားမ်ိဳးစားတာကို အာမဂႏၶလို႔ မဆိုလိုဘူး” အက်ဥ္းေဟာၿပၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဆက္လက္ၿပီး.....................
တိႆရေသ႔ သူ႔အသက္သတ္ၿခင္း၊ ႏိွပ္စက္ညႇဥ္းဆဲၿခင္း၊ မုသားဆိုၿခင္း၊ အကိ်ဳးမရွိေသာက်မ္းဂန္ တို႔ကို သင္ယူၿခင္း၊ သူတစ္ပါး မယားကို ေပါင္းေဖာ္မွီ၀ဲၿခင္း၊ ဤသည္တို႔ကား အာမဂႏၶ - အညီႇအေဟာက္တည္း။ သား ငါး ဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ အာမဂႏၶမဟုတ္၊ အညီႇအေဟာက္မဟုတ္”
“အၾကင္သူတို႔သည္ ဆူးအေပၚ၌အိပ္ၿခင္း၊ ေၿမၾကီးေပၚ၌အိပ္ၿခင္း၊ အစာမစားဘဲေနၿခင္း စေသာ ကိုယ္ကိုညႇဥ္းဆဲၿခင္း၊ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ အက်င္႔ ရွိကုန္၏။ ေရွ႕တြင္ ခ်ီးမြမ္း၍ ေနာက္ကြယ္၌ ကဲ႔ရဲ႕ကုန္၏။ အေဆြခင္ပြန္းကို ၿပစ္မွားကုန္၏။ သနားဂရုဏာ ကင္းကုန္၏။ အလြန္ မာန္မူကုန္၏။ ေပးကမ္းတတ္ေသာ အေလ႔မရွိကုန္။ အလြန္ စဥ္းလဲကုန္၏။ ထိုသူတို႔၏ ဤအတၱကိလမထ စသည္ပင္ အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္တည္း။ သား , ငါး, ေဘာဇဥ္သည္ အညႇီအေဟာက္ မဟုတ္။ အာမဂႏၶ မဟုတ္။
“ေၾကြးမွီကိုယူ၍ မေပးမဆပ္ ဖ်က္ဆီးတတ္သည္႔အၿပင္ ကုန္းေခ်ာတတ္ကုန္၏။ တံစိုးစားကာ၊ လာဘ္ယူကာ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသၿဖင္႔ တရားစီရင္တတ္ကုန္၏။ သီလရွိေယာင္ အတုေဆာင္တတ္ကုန္၏။ အမိ အဖ စသည္႔ လူၾကီးသူမတို႔အေပၚ၌ ရုိေသေလးစားမႈမရွိ၊ ရုိင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္း ၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔၏ ဤမေကာင္းေသာ အေလ႔အက်င္႔သည္ပင္ အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္တည္း၊ သား ,ငါးဟူေသာေဘာဇဥ္သည္ အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္ မဟုတ္။
ဤသူ႔အသက္ကို သတ္ၿခင္း စေသာ ဒုစရုိက္မႈကို ၿပဳက်င္႔ၿခင္း၊ ဆူးေပၚ၌အိပ္ၿခင္း၊ အစာမစားဘဲေနၿခင္း စေသာ တိတၱိတို႔၏ အတၱကိလမထအက်င္႔ကိုက်င္႔ၿခင္း စသည္တို႔သည္သာ ႏွစ္သက္စရာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ လည္းေကာင္း၊ ကိေလသာဟူေသာ မစင္ၾကယ္ေသာ သေဘာႏွင္႔ ေရာေႏွာေနေသာေၾကာင္႔လည္းေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ၿဖစ္တဲ႔အတြက္လည္းေကာင္း၊ လြန္လြန္ကဲကဲ ဆိုးဆိုး ရြားရြား ေစာ္နံ(စိမ္းေစာ္နံ၊ အဆိပ္ေစာ္နံ၊ ပုပ္ေစာ္နံ) ေသာေၾကာင္႔လည္းေကာင္း အာမဂႏၶ ၿဖစၾ္ကကုန္၏။
ကႆပရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ အထက္ေဖာ္ၿပပါအတုိင္း သား, ငါး စတာကို အာမဂႏၶလို႔ မေခၚေၾကာင္း စသည္ၿဖင္႔ ရွင္းၿပၿပီးတဲ႔ေနာက္ တိႆရေသ႔၊ အခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္တို႔ဟာ ငါးအမဲ မစားၿခင္း၊ လံုး၀ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲေနၿခင္း၊ အစာမစားဘဲေနၿခင္း၊ တရားက်င္႔တဲ႔ ရေသ႔အသြင္ ဆံက်စ္ထားၿခင္း၊ တရားအားထုတ္ေနရတဲ႔အတြက္ သြားေတာင္မတိုက္အားသေယာင္ အာေဘာင္ၿပစ္ေထး သြားေခ်းဗရပ်စ္နဲ႔ ေနၿခင္း၊ အခင္းမပါ ေၿမမွာအိပ္ၿခင္း၊ ဆူးေပၚမွာအိပ္ၿခင္း၊ ေရေတာင္မခ်ိဳးအားေအာင္ တရားက်င္႔ေနရတဲ႔အတြက္ ကိုယ္မွာ ညစ္ေထးေနသေယာင္ ေခ်း(ဂ်ီး)ေညႇာ္ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေနၿခင္း၊ သံုးႏွစ္, ခုႏွစ္ႏွစ္,တဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္တိုင္ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထိုင္ေနၿခင္း၊ ေႏြအခါ ေန႔မြန္းတည္႔ခ်ိန္ အမိုးအကာမရွိတဲ႔ ဟင္းလင္းၿပင္မွာ ဦးေခါင္းေပၚတည္႔တည္႔က ေနမင္းၾကီး၊ ေလးဘက္ေလးတန္က မီးပံုေလးပံုအားၿဖင္႔ အပူငါးခုရဲ႕ အလယ္ေကာင္မွာ ထိုင္ေနၿခင္း၊ (ပဥၥတပ အက်င္႔ေခၚသည္) ေဆာင္းဥတု အေအးဆံုးအခ်ိန္မွာ မနက္ေစာေစာၾကီး ၿမစ္ထဲဆင္း ေရစိမ္ၿခင္း၊ မိုးတြင္းအခါ အမိုးအကာေအာက္မွာ မေနပဲ သစ္ပင္ရင္း ၀ါးရုံေအာက္မွာေနၿခင္း စသည္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ညႇင္းဆဲ ႏွွိပ္စက္တဲ႔ အတၱကိလမထ အက်င္႔ေတြ(ဤ အက်င္႔ေတြကိုၾကည္႔ရင္ အခ်ိဳ႕တရားအားထုတ္သူမ်ားဟာ ၿခင္ကိုက္ခံႏုိင္တာ ဂုဏ္ယူၿပီး “ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္အၾကာၾကီး ၿခင္အကိုက္ခံၿပီး ထိုင္ႏုိင္တယ္။ သူကေတာ႔ ပိုၿပီး အခ်ိန္ၾကာၾကာ ၿခင္အကိုက္ခံၿပီး ထိုင္ခဲ႔တယ္ စသည္ၿဖင္႔ ဂုဏ္ယူေၿပာဆိုေနၾကတာဟာ အတၱကိလမထ အက်င္႔ထဲ ေရာက္မေရာက္ စဥ္းစားစရာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၿခင္အကိုက္မခံရဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ သမာဓိရရ တရားအားထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ဘုရားရွင္က ၿခင္ေထာင္ အသံုးၿပဳဖို႔ ခြင္႔ၿပဳေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။)
ေဗဒင္ရြတ္အံသရဇၥ်ယ္ေနတာေတြ၊ မီးပံုထဲ ေထာပတ္ေတြ ေလာင္းထည္႔ၿပီး မီးပူေဇာ္တာေတြ၊ သတၱ၀ါ၏ အသက္ကို သတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္တာေတြ စသည္မ်ားဟာ မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း၊ သံသရာမွ ထြက္ေၿမာက္ေၾကာင္းလို႔ ထင္ၿမင္ယူဆၿပီး ၿပဳလုပ္ေနၾကတာေတြမွန္သမွ် အားလံုးဟာ မိစၧာဒိ႒ိ (အယူမွားေတြ) တိုးပြားဖို႔သာ ၿဖစ္တယ္လို႔ ဆက္လက္ၿပီး ရွင္းလင္းေဟာၿပေတာ္မူပါတယ္။
သည္ေနရာမွာ သက္သတ္လြတ္စားတာ (သား, ငါး မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္တာ) ကို အတၱကိလမထအက်င္႔ေတြနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး မိစၧာဒိ႒ိ ထဲ ထည္႔သြင္း ေဟာၾကားေတာ္မူတာကို သတိၿပဳရပါမယ္။
ဒါကိုၾကည္႔ရင္ သား,ငါး မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္တာ (သက္သတ္လြတ္စားတာ) ဟာ မဂ္၊ဖိုလ္ ရေၾကာင္း အက်င္႔တစ္ခု ၿဖစ္တယ္လို႔ ယူဆရင္ မိစၧာဒိ႒ိအယူ ၿဖစ္တယ္။ မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း အက်င္႔က မဂၢင္ရွစ္ပါး ၿဖစ္ပါတယ္။ သက္သတ္လြတ္စားတဲ႔ အက်င္႔ဟာ မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲ မပါဘူး။ မဂၢင္ရွစ္ပါးမွ လြတ္တဲ႔ ၊မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲ မပါတဲ႔ အက်င္႔ဟာ မဂ္ , ဖိုလ္ မရေစႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မဂ္, ဖိုလ္ ရေၾကာင္း အက်င္႔တစ္ခုအေနနဲ႔ သက္သတ္လြတ္ မစားေကာင္းဘူးလို႔ မွတ္သားရမယ္ ၿဖစ္ပါတယ္။
သည္လိုမဟုတ္ဘဲ က်န္းမာေရးေၾကာင္႔ၿဖစ္ေစ၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အဓိ႒ာန္ေၾကာင္႔၊ ရည္မွန္းခ်က္ေၾကာင္႔၊ အတတ္ပညာေၾကာင္႔၊ စာေမးပြဲေအာင္လိုေသာေၾကာင္႔၊ ထီေပါက္လိုေသာေၾကာင္႔ စသည္ စသည္ ထိုထိုဤဤ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ သက္သတ္လြတ္စားတာက ဘာမွ ေၿပာစရာ မရွိပါဘူး။ သေဘာအတိုင္း စားႏုိင္ပါတယ္။
ေရွး အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားလည္း သက္သတ္လြတ္ သံုးေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားကိုေတာ႔ အထူးတိုက္တြန္းေတာ္ မမူၾကပါဘူး။ သက္သတ္လြတ္စားတဲ႔ အတြက္လည္း အထူး ဂုဏ္တင္ေတာ္ မမူၾကပါဘူး။
တစ္ခါက ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဟာ ရဟႏၲာလို႔ ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူတဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီး (ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးသီလ) ထံ သြားၿပီး “တပည္႔ေတာ္မ်ားအား ဆရာေတာ္ဘုရားထံ ေနခြင္႔ၿပဳေတာ္မူပါ။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ၀တ္ၾကီး ၀တ္ငယ္ကိုလည္း ၿပဳပါ႔မယ္။ တရားလည္း အားထုတ္ပါ႔မယ္။ သက္သတ္လြတ္လည္း စားပါမယ္” လို႔ ေလွ်က္ထားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက သိကၡာ၀ါ၊ ပရိယတၱိ အေၿခအေနမ်ားကို ေမးေတာ္မူၿပီး “ဦးပဥၥင္း ငယ္ေသးတယ္ ၊စာေပ အေၿခခံလည္း နည္းေသးတယ္။ မူရင္းဆရာသမားမ်ားထံ ၿပန္ၿပီး စာေပသင္ၾကားဦး၊ ငါး၀ါေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရၿပီး စာေပအေၿခခံ အေတာ္ကေလးရမွ လာခဲ႔ပါ။ တပည္႔ေတာ္ သက္သတ္လြတ္စားတာက သြားနာ သက္သာလို႔စားတာ။ သက္သတ္လြတ္စားမွ တရားအားထုတ္လို႔ ၿဖစ္မွာေၾကာင္႔ စားတာမဟုတ္ဘူး။” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါသတဲ႔။
သား, ငါး စားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတအၿဖစ္ အနည္းငယ္ ဆက္ေၿပာဦးမယ္.....................
လူသား၊ ေၿမြသား၊ ၿမင္းသား၊ ဆင္သား၊ ေခြးသား၊ ၿခေသၤ႔သား၊က်ားသစ္သား၊ က်ားသား၊ ၀ံသား၊ ေအာင္းသား သည္အသား ဆယ္မ်ိဳးကို သာသနာေတာ္ ေ၀ါဟာရအားၿဖင္႔ “အသားၾကီးဆယ္မ်ိဳး”လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲသည္ အသားၾကီးဆယ္မ်ိဳးကို ေနာက္ကၿပခဲ႔တဲ႔ အစြန္းသံုးပါးမွ လြတ္သည္ၿဖစ္ေစ ၊မလြတ္သည္ၿဖစ္ေစ ရဟန္းေတာ္မ်ား လံုး၀ မစားေကာင္း၊ စားရင္ အာပတ္သင္႔ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ႔ လူသားက ဇာတ္တူသားၿဖစ္တယ္။ ေၿမြသား၊ ေခြးသားေတြက စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ အသားေတြ ၿဖစ္တယ္။ ၿမင္းသား ၊ဆင္သားေတြက မင္းစီးေတာ္ယာဥ္ ရတနာ စစ္အဂၤါေတြ ၿဖစ္တယ္။ ၿခေသၤ႔သား၊ က်ားသစ္သား၊ က်ားသား၊ ၀ံသား၊ ေအာင္းသားေတြက စားသူထံမွ အနံ႔ရရင္ ၿခေသၤ႔ စသည္ေတြက အႏၲရာယ္ ၿပဳတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ပါပဲ။
ၿပီးေတာ႔ သုႆန္ဓုတင္ေဆာင္ (သုႆန္မွာတရားက်င္႔တဲ႔) ရဟန္းေတာ္မ်ား အမဲသားငါး မစားရ။ အစိမ္း သားရဲ သင္းကြဲၿပိတၱာ တေစၧ ေၿမဖုတ္ ဘီလူးတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔ အစာမ်ိဳးၿဖစ္တဲ႔အတြက္ စားသူကို သူတို႔က တစ္နည္းနည္း အေႏွာက္အယွက္ ေပးတတ္လို႔ ၿဖစ္ပါတယ္။ မွတ္သားစရာ ၿဖစ္ပါတယ္။
လူခပၸသႏၷာ ဟိ မႏုႆာ -ေခါင္းေခါင္းပါးပါး၊ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ က်င္႔တယ္ဆိုရင္ အထင္ၾကီးတတ္တာ ၾကည္ညိဳေလးစား တတ္တာဟာ လူ႔သဘာ၀ပဲ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ သည္သဘာ၀ဟာ သဒၶါလြန္ကဲ ဥာဏ္မြဲ သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ႔ကြက္တစ္ခု ၿဖစ္ပါတယ္။
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသူမ်ားဟာ သည္ေပ်ာ႔ကြက္ကို အခြင္႔ေကာင္းတစ္ခုအၿဖစ္ လိမၼာပါးနပ္စြာ အသံုးခ်ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ရက္ ထမင္းမစားဘဲ ေရသာ ေသာက္ၿပီးေနၿပ၊ စကားမေၿပာဘဲ ၀စီပိတ္ က်င္႔တယ္ဆိုၿပီးေနၿပ (ဒါကို ၿမတ္စြာဘုရားက တိရစၧာန္အက်င္႔ ဆုိၿပီး ရႈတ္ခ် ကဲ႔ရဲ႕ေတာ္မူပါတယ္။) သစ္သီး ,သစ္ရြက္သာစား (သက္သတ္လြတ္စားၿပီး) ေနၿပ၊ ဂူေအာင္းၿပ စသည္စသည္ ၿပဳလုပ္ေနထိုင္ ၿပၿပီး လာဘ္မ်ာေအာင္၊ အေၿခြအရံ ပရိတ္သတ္မ်ားေအာင္ ၊ နာမည္ၾကီးေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနၾကတာကို ေတြ႕ၿမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။
သည္လို မူမမွန္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကိုသဒၶါလြန္ကဲ၊ ဥာဏ္နည္းနည္းၿဖင္႔ အၾကည္ညိဳ လြဲရင္ ၊ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈ လြဲမွားရင္ “ဆရာရႈံးေတာ႔ တစ္သံသရာလံုးေမွာက္” ဆိုတဲ႔အတိုင္း သည္ဘ၀မွာလည္း ပစၥည္းကုန္ လူပန္း၊ ဘ၀ပါ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ညိႇဳးႏြမ္းရၿပီးေနာက္ သံသရာတစ္ေလွ်က္မွာလည္း ေအာက္ရပ္ အပါယ္စခန္းမွာ မမွန္းဆ ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကံဳလိမ္႔မယ္ဆိုတာ အေလးအနက္ သတိထားဖို႔ရာ ၿဖစ္ပါတယ္လို႔ ေၿပာလိုပါတယ္။
သက္သတ္လြတ္စားသံုးၿခင္းၿဖင္႔ ရႏုိင္တဲ႔ အက်ိဳးအာနိသင္ေတြကေတာ႔ အထက္ေဖာ္ၿပပါအတိုင္း အစိမ္းသူရဲ, သင္းကြဲၿပိတၱာ၊ တေစၧ၊ ေၿမဖုတ္၊ နတ္ဘီလူး၊ နတ္မိစၧာမ်ားေဘး၊ ၿခေသၤ႔၊ သစ္၊ က်ား စတဲ႔ သားရဲ တိရစၧာန္မ်ား ေဘးအႏၲရာယ္မွ ကင္းေ၀းၿခင္း၊ သက္ရွည္ က်န္းမာ ေရာဂါကင္းသၿဖင္႔ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ၿဖာ ခ်မ္းသာၿခင္းစတဲ႔ အက်ိဳးမ်ားကို ရႏိုင္တယ္လို႔ ေၿပာႏုိင္ပါတယ္။
အထူးအားၿဖင္႔ ကၽြဲ၊ ႏြား တို႔အသားကို မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ၿခင္းဟာ ပိုၿပီး ေရာဂါကင္းတယ္၊ သက္ရွည္ က်န္းမာတယ္လို႔ သုတၱနိပါတ္ ပါဠိေတာ္မွာ...................................
“တေယာ ေရာဂါ ပုေရ အာသံု၊ ဣစၧာ အနသနံ ဇရာ။
ပသူနဥၥ သမာရမၻာ၊ အဌန၀ုတိ မာဂမံု”လို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
အဓိပၸါယ္ကေတာ႔ ႏြားသတ္သမား၊ ႏြားသားစားသူတို႔ မေပၚမွီ ေရွးအခါက ...............
(၁)ဣစၧာ - လိုခ်င္တာကို မရတဲ႔အတြက္ စိတ္ပူပန္ အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္ရတဲ႔ ေရာဂါ။
(၂)အနသန - စားခ်ိန္မွာ မစားရ၊ အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္ရ တဲ႔အတြက ္ စိတ္ပူပန္ အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္ရတဲ႔ေရာဂါ။
(၃)ဇရာ - အိုခ်ိန္က်တဲ႔အခါ အိုရင္႔ရတဲ႔ ေရာဂါ ဆိုတဲ႔ ေရာဂါ သံုးမ်ိဳးတို႔သာေလာကမွာရွိတယ္။
ထမင္းရွင္၊ ဟင္းရွင္ ၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား သတၱ၀ါမ်ားကို သတ္ၿဖတ္စားေသာက္တဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ႔ ေလာကမွာ (၉၈) ပါးေသာ ေရာဂါ ေ၀ဒနာမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါက ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ စာေပက်မ္းဂန္လာ အတိုင္း ေၿဖၾကားလိုက္တာ ၿဖစ္ပါတယ္။
ဟံသာသီရိ၏ ဗုဒၶ၀ါဒဆိုင္ရာ အေမးအေၿဖမ်ားမွ......................
Print this post
ေၿဖ။ ။ သက္သတ္လြတ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေမးၾက၊ ေၿဖၾက၊ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြးၾက၊ ၿငင္းခံုလာၾကတာဟာ ယေန႔အခ်ိန္ အထိ ကာလအေတာ္ၾကာလာခဲ႔ပါၿပီ။ ႏွစ္ေပါင္း အေသၤေခ် အသၤခ်ာ မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ ၾကာခဲ႔ပါၿပီ။ အဆံုးမသတ္ေသးပါ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ စကားေတာ္ကို ယံုၾကည္ေလးစားၿပီး၊ မဇၥ်ိမပဋိပဒါက်က် စိတ္ထား မတတ္ရင္ေတာ႔ ၊ မယူဆ တတ္ရင္ေတာ႔ ေနာင္လည္း ၿငင္းခံုေနၾက ဦးမွာပါပဲ။ အဆံုးသတ္စရာ မၿမင္ပါ။
ေထရ၀ါဒ က်မ္းဂန္အရ ေၿပာရရင္ သည္သတ္သတ္လြတ္ ၀ါဒဟာ သည္ကမၻာမွာ ပြင္႔ေတာ္မူခဲ႔တဲ႔ သံုးဆူေၿမာက္ ကႆပဘုရားရွင္ လက္ထက္မွာကတည္းက ရွိလာခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုရမွာ ၿဖစ္ပါတယ္။ သက္သတ္လြတ္၀ါဒ ရွိမွန္း သိရာကာလကိုသာ ေၿပာတာပါ။ သည္၀ါဒ စတင္ေပၚေပါက္ရာ ကာလကိုေၿပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ စတင္ေပၚေပါက္ရာ ကာလကိုေတာ႔ ဘယ္လုိမွ မမွန္းဆတတ္ေအာင္ ၿဖစ္ပါတယ္။
သည္ေနရာမွာ တစ္ခု သတိထားရမွာက ယခုေၿပာၿပေနတာဟာ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶက်မ္းဂန္မ်ားအဆိုကို မ႑ိဳင္ထား ေၿပာၿပေနတာ ၿဖစ္ပါတယ္။ သိပၸံပညာ အဆိုမ်ားကို မ႑ိဳင္ထား ေၿပာၾကားေနတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတဲ႔ အခ်က္ ၿဖစ္ပါတယ္။
သိပၸံပညာအရကေတာ႔ လူဟာ ေမ်ာက္က ဆင္းသက္လာတာ။ သတၱ၀ါေတြဟာ ပင္လယ္ေရညႇိကေလးေတြက စတင္ လာခဲ႔တာ။ အဂၤါၿဂိဳလ္၊ လကမၻာ စသည္တို႔မွာ သက္ရွိသတၱ၀ါေတြ စတင္ၿဖစ္ေပၚလာရတာ ၿဖစ္ေကာင္း ၿဖစ္မယ္ဆိုၿပီး အဲသည္ေနရာေတြမွာ ၿဂိဳလ္တုေတြ လြတ္ၿပီး စူးစမ္းေနၾကတာ ၾကားသိေနရပါတယ္။ သူတို႔ အလိုအရ ဘယ္အခ်ိန္ကာလက သက္သတ္လြတ္၀ါဒ စတင္ခဲ႔တယ္လို႔ ဆိုမလဲ မေၿပာတတ္ပါဘူး။
သည္ေတာ႔ သက္သတ္လြတ္၀ါဒ ရွိမွန္းသိရာ ကာလကေလးဟာ စိတ္၀င္စားစရာလည္းေကာင္း၊ သက္သတ္လြတ္ စားသင္႔မစားသင္႔ ၊ သက္သတ္လြတ္ စားေကာင္းမစားေကာင္း ဆိုတဲ႔ အၿငင္းပြားမႈကိုလည္း မိမိတို႔ဥာဏ္နဲ႔ အဆံုးအၿဖတ္ေပးႏုိင္စရာ ၿဖစ္တာမို႔ အဲသည္အေၾကာင္းကေလး ေၿပာၾကရေအာင္။
ယခု ေဂါတမရွင္ေတာ္ဘုရား မပြင္႔မွီအခ်ိန္မွာ အာမဂႏၶ ဆိုတဲ႔ ၿဗဟၼဏတစ္ဦးဟာ သူငယ္ခ်င္း ငါးရာနဲ႔အတူ ရေသ႔ရဟန္းၿပဳၿပီး ဟိမ၀ႏၲာေတာမွာ ေနကာ အမဲသားငါး လံုး၀မစားဘဲ ေတာသစ္ၿမစ္ သစ္သီး သစ္ဥေတြကိုသာ စားေသာက္ေနၾကသတဲ႔။
ဆားတို႔ အခ်ဥ္တို႔ကို လံုး၀ မစားၾကဘူးတဲ႔။ ဒါေၾကာင္႔ အဲသည္ရေသ႔ေတြ ကုိယ္ခံအားနည္းၿပီး က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕ယြင္းလာတာနဲ႔ ရြာသို႔ သြားေရာက္ကာ ဆားတို႔ အခ်ဥ္တို႔ကို မွီ၀ဲ စားေသာက္ၾကတဲ႔အတြက္ ၿပန္လည္ က်န္းမာလာၿပီးတဲ႔အခါ မိမိတုိ႔ေနၿမဲ ဟိမ၀ႏၲာေက်ာင္းမွာ ၿပန္ေနၾကသတဲ႔။
အဲသည္အခ်ိန္မွာ ေဂါတမ ရွင္ေတာ္ဘုရား ပြင္႔ေတာ္မူလာၿပီး ေဒသစာရီ လွည္႔လည္တရားေဟာရင္းနဲ႔ ရေသ႔တို႔ ႏွစ္စဥ္ လာေရာက္ေလ႔ရွိတဲ႔ ရြာကိုေရာက္သြား တရားေဟာတာနဲ႔ ရြာသူ၊ ရြာသားေတြဟာ တခ်ိဳ႕ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ တခ်ိဳ႕ ရဟန္းၿပဳၿပီး ရဟႏၲာထိေအာင္ ၿဖစ္ၾကပါသတဲ႔။
အာမဂႏၲရေသ႔ အမႉးရွိတဲ႔ ရေသ႔ငါးရာတို႔ဟာ ႏွစ္စဥ္လာေနၾကအတိုင္း အဲသည္ရြာ လာေရာက္တဲ႔အခါ ရြာသူ ရြာသားေတြ ေၿပာၿပခ်က္အရ ေလာကမွာ ဘုရားပြင္႔ေတာ္မူၿပီလုိ႔ သိရတာနဲ႔ အလြန္၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ၿပီး “ေမးစမ္းပါရေစ ဒကာတို႔ အဲသည္ဘုရားရွင္ဟာ 'အာမဂႏၶ' ကို ဘုဥ္းေပးသလားလို႔ ”ေမးတဲ႔အခါ ဒကာေတြက မသိတာနဲ႔ “အာမဂႏၶဆိုတာ ဘာကိုေခၚပါသလဲလို႔” ၿပန္ေမးရာ “အာမဂႏၶ ဆိုတာ ငါးအမဲ၊ သားငါးေပါ႔” လိုု႔ ေၿပာတဲ႔အခါ “အရွင္ရေသ႔ ဘုရားရွင္ဟာ အာမဂႏၶ-အမဲသားငါး ဘုဥ္းေပးပါတယ္လုိ႔”ၿပန္ေလွ်ာက္ေတာ႔ အာမဂႏၶရေသ႔ဟာ အေတာ္ၾကီးစိတ္မခ်မ္းမသာ ၿဖစ္သြားၿပီး “အာမဂႏၶ- သားငါး ဘုဥ္းေပးရင္ ဘုရား မဟုတ္ႏုိင္ဘူး” လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္ပါသတဲ႔။
ေနာက္ဆက္ၿပီး ေလာကမွာ ဘုရားဆိုတဲ႔ အသံကို ၾကားဖို႔ရာ အလြန္ ခဲယဥ္းတာပဲ။ ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႕၊ ဘုရား ဟုတ္မဟုတ္ အေသအခ်ာ သိရေအာင္ လုပ္တာေကာင္းပါတယ္လို႔ စဥ္းစားၿပီး ဘုရားရွင္ရွိရာ သာ၀တၳိၿပည္ အေရာက္ အလ်င္အၿမန္သြားၿပီး တရားေဟာခါနီး ၿဖစ္ေနတဲ႔ ဘုရားရွင္ အနီးအပါးမွာ ရွိလည္းမခိုး၊ လံုး၀ ဘာစကားမွလည္း မေၿပာဘဲ တိတ္ဆိတ္စြာ ထုိင္ေနၾကပါတယ္။
သည္အခါ ဘုရားရွင္က က်န္းမာ ခ်မ္းသာေၾကာင္း စသည္ ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္စကား ေမးၿမန္းေၿပာဆိုၿပီးတဲ႔ေနာက္ အာမဂႏၲရေသ႔က “အရွင္ ေဂါတမ၊ အရွင္ အာမဂႏၶကိုို ဘုဥ္းေပးပါသလားလို႔” ေမးေလွ်က္တဲ႔အခါ ဘုရားရွင္က “အာမဂႏၶဆိုတာ ဘာလဲ” လို႔ ၿပန္ေမးပါတယ္။ ရေသ႔က “အာမဂႏၶဆိုတာ သားငါးေပါ႔” လို႔ ၿပန္ေလွ်ာက္တဲ႔ အခါ ဘုရားရွင္က “သားငါး ဟာအာမဂႏၶမဟုတ္ဘူး၊ ယုတ္မာ ဆိုးရြားတဲ႔ ကိေလသာ အကုသိုလ္တရားေတြသာ အာမဂႏၶ ၿဖစ္တယ္”
“ရေသ႔၊ သင္ရေသ႔သာ အာမဂႏၶ စား - မစား ေမးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ငါ႔ေနာင္ေတာ္ ကႆပဘုရားရွင္ကို တိႆရေသ႔ဟာ အာမဂႏၶ စား - မစား ေမးခဲ႔ဖူးၿပီ” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူကာ ကႆပဘုရားရွင္နဲ႔ တိႆရေသ႔တို႔ရဲ႕ အာမဂႏၶ နဲ႔ ပတ္သက္တဲ႔ အေမးအေၿဖကို အက်ယ္ေဟာၿပေတာ္ မူပါတယ္။
ကႆပဘုရားရွင္ရဲ႕ ၿဖစ္စဥ္ဟာ ေဂါတမဘုရားရွင္ရဲ႕ ၿဖစ္ေတာ္စဥ္နဲ႔ မတူတတ္တာေၾကာင္႔ ကႆပဘုရားရွင္ရဲ႕ ၿဖစ္ေတာ္စဥ္ ကႆပဗုဒၶ၀င္ အက်ဥ္းကေလးကို ဗဟုသုတအတြက္ ေဖာ္ၿပလိုက္ပါတယ္။ ယခု ေဂါတမဗုဒၶရွင္ေတာ္ ပြင္႔ေတာ္မမူခင္က ကႆပဘုရားရွင္ ပြင္႔ေတာ္မူပါတယ္။ ကႆပ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ ၿဗဟၼဏမ်ိဳးႏြယ္ ၿဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ လက်္ာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဟာလည္း ၿဗဟၼဏ မ်ိဳးႏြယ္ၿဖစ္ၿပီး တိႆ အမည္ရွိပါတယ္။ သူ႔ဖခင္ကေတာ႔ ဗာရာဏသီမင္းၾကီးရဲ႕ဆရာ ပုေရာဟိတ္အမတ္ၾကီး ၿဖစ္ပါတယ္။ ကႆပၿမတ္စြာဘုရားအေလာင္းေတာ္နဲ႔ တိႆသူငယ္တို႔ဟာ တစ္ေန႔တည္း ပဋိသေႏၶေန၊ တစ္ေန႔တည္း ဖြားေတာ္မူၾကတဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္မ်ား ၿဖစ္ပါတယ္။ အတူတကြ ကစားေဖာ္ ကစားဖက္လည္း ၿဖစ္ၾကပါတယ္။
တိႆသူငယ္ရဲ႕ ဖခင္အမတ္ၾကီးက သားကိုေခၚၿပီး “ခ်စ္သား တိႆ၊ တစ္ေန႔မွာ ကႆပဟာ ေတာထြက္ရဟန္းၿပဳၿပီး ဘုရားၿဖစ္လိမ္႔မယ္။ ခ်စ္သားလည္း ကႆပထံမွာ ရဟန္းၿပဳၿပိး သံသရာမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္လုပ္ပါ” လို႔ ေၿပာတဲ႔အခါ “ေကာင္းပါၿပီ” လို႔ ၀န္ခံၿပီး ဘုရားအေလာင္း ကႆပထံ သြားကာ “မိတ္ေဆြ ကၽြႏု္ပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ရဟန္းၿပဳရေအာင္”လို႔ အေဖာ္ညႇိတဲ႔အခါ ဘုရားအေလာင္းေတာ္က “ေကာင္းၿပီ ၿပဳၾကတာေပါ႔”လို႔ ေၿပာေပမယ္႔ ေတာမထြက္ဘူးတဲ႔။ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ ေတာထြက္ဖို႔ အေဖာ္ညႇိေသာ္လည္း ေတာမထြက္ပဲ ေနပါသတဲ႔။
ဒါနဲ႔ တိႆသတို႔သားဟာ အေလာင္းေတာ္ ဥာဏ္မရင္႔က်က္ေသးလို႔ ၿဖစ္မွာပါပဲ ဆိုၿပီး သူတစ္ဦးတည္း ေတာထြက္ ရေသ႔၀တ္ၿပီး ေတာင္ေၿခတစ္ခုရွိ ကမၼ႒ာန္းေက်ာင္းမွာ ေနပါသတဲ႔။ အေလာင္းေတာ္ဟာ ဥာဏ္ရင္႔က်က္လာတဲ႔တစ္ေန႔မွာ နန္းၿပာသာဒ္မွာ ေနရင္းနဲ႔ အာနာပါနႆတိကမၼ႒ာန္း စီးၿဖန္းကာ စ်န္အဘိဥာဥ္တို႔ကို ၿဖစ္ေစၿပီး ေနထုိင္ရာ နန္းၿပာသာဒ္ၾကီးနဲ႔တကြ ေကာင္းကင္ခရီးၿဖင္႔ ေဗာဓိပင္နဲ႔ မနီးမေ၀းသို႔ သြားေရာက္ကာ နန္းၿပာသာဒ္ သူ႕နဂို ေနၿမဲေနရာမွာ ၿပန္ေစလို႔ အဓိ႒ာန္ၿပီး နန္းၿပာသာဒ္ၾကီးကို ၿပန္လြတ္လိုက္ပါသတဲ႔။
ရဟန္း မၿပဳတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ဟာ ေဗာဓိမ႑ိဳင္(ေဗာဓိပင္ရင္း) သို႔ ခ်ဥ္းကပ္လို႔ မရႏုိင္တဲ႔အတြက္ ရဟန္းၿပဳၿပီးေနာက္ ေဗာဓိမ႑ိဳင္သို႔ ခ်ဥ္းကပ္ ေနထိုင္ၿပီး တရားအားထုတ္လိုက္တာ ခုႏွစ္ရက္ေၿမာက္တဲ႔ ေန႔မွာ ဘုရားၿဖစ္ေတာ္ မူသြားပါသတဲ႔။
အဲသည္အခါ ကႆပၿမတ္စြာဘုရားဟာ ဣိသိပတအရပ္မွာ ေနထိုင္ၾကတဲ႔ ရေသ႔ေပါင္း ႏွစ္ေသာင္းတို႔ကို ေခၚေတာ္မူလုိက္ၿပီး ဓမၼစၾကာတရား ေဟာေတာ္မူလိုက္တာ အားလံုး ရဟႏၲာ ၿဖစ္ကုန္ပါသတဲ႔။ ဘုရားရွင္ဟာ အဲသည္ ရဟႏၲာေပါင္းႏွစ္ေသာင္း အၿခံအရံနဲ႔ ဣိသိပတနအရပ္မွာပဲ သီတင္းသံုးေနေတာ္မူပါတယ္။ ကာသိတိုင္းဘုရင္ ကိကီမင္းၾကီးက ဘုရားအမႉးရွိတဲ႔ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပစၥည္းေလးပါးတို႔ၿဖင္႔ ေထာက္ပ႔ံလႉဒါန္း ၿပဳစု လုပ္ေကၽြးေနပါတယ္။
တစ္ေန႔မွာ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕သားတစ္ေယာက္ဟာ ေတာေတာင္ထဲမွာ စႏၵကူး န႔ံသာႏွစ္ကို ရွာေဖြေနတုန္း တိႆရေသ႔နဲ႔ ေတြ႕တဲ႔အခါ “သင္ဘယ္ကလာသနည္း” ေမးသၿဖင္႔ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕က လာေၾကာင္းေၿပာရာ “ဗာရာဏသီမွာ ဘယ္လိုသတင္းထူးေတြမ်ားရွိသလဲ” ေမးတာနဲ႔ “ထူးဆန္းတဲ႔အေၾကာင္းအရာကေတာ႔ ဗာရာဏသီမွာ ကႆပဘုရားရွင္ ပြင္႔ေတာ္မူေနတဲ႔ အေၾကာင္းပါပဲ” လုိ႔ ေၿပာတဲ႔အခါ တိႆရေသ႔ဟာ ၾကားရခဲတဲ႔စကားကို ၾကားလိုက္ရတဲ႔အတြက္ အလြန္ပဲ ႏွစ္သက္ေက်နပ္သြားပါသတဲ႔။
ေနာက္ဆက္လက္ၿပီး “အဲသည္ ကႆပဘုရားရွင္ဟာ အာမဂႏၶ ကို ဘုဥ္းေပးသလား၊ ဘုဥ္းမေပးဘူးလား”လို႔ ေမးၿပန္တဲ႔အခါ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕သားက “အာမဂႏၶဆိုတာ ဘာပါလဲ” လို႔ ၿပန္ေမးတာနဲ႔ ရေသ႔က “အာမဂႏၶဆိုတာ အမဲ သားငါးကို ေခၚတယ္”လို႔ ၿပန္ေၿပာသၿဖင္႔ “ဘုရားရွင္က အာမဂႏၶဆိုတာကို ဘုဥ္းေပးပါတယ္လို႔” ၿပန္ေၿပာလိုက္ပါတယ္။ သည္စကားၾကားတဲ႔အခါ တိႆရေသ႔ဟာ စိတ္မသက္မသာ ၿဖစ္သြားၿပီး စဥ္းစားလိုက္တယ္။
ဘုရားရွင္ကို ကိုယ္တိုင္သြားေတြ႕ၿပီး ေမးၿမန္းေလွ်ာက္ထားမယ္။ ဘုဥ္းေပးတယ္ဆိုရင္ သည္အမဲသားငါးဆိုတဲ႔ အာမဂႏၶကို ဘုဥ္းေပးမႈဟာ အရွင္ဘုရားတို႔ရဲ႕ ၿဗဟၼဏမ်ိဳးဇာတ္ အႏြယ္တို႔နဲ႔ လံုး၀ မသင္႔ေလ်ာ္တဲ႔အမႈ ၿဖစ္ပါတယ္လို႔ ေၿပာဆိုၿပီး မဘုဥ္းေပးေအာင္ တားၿမစ္မယ္။ တားၿမစ္ၿပီးေနာက္ ဘုရားရွင္ထံမွာ ရဟန္းၿပဳၿပီး သံသရာမွ လြတ္ေၿမာက္ေအာင္လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစားကာ အခ်ိန္ဆိုင္းမေနဘဲ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ဘုရားရွင္ ရွိရာ ဗာရာဏသီၿမိဳ႕ ဣိသိပတနအရပ္ေရာက္ေအာင္ သြားပါေတာ႔တယ္။
သည္အခ်ိန္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ တရားေဟာဖို႔ေနရာမွာ ထိုင္ေနေတာ္မူပါတယ္။ တိႆရေသ႔ဟာ ဘုရားအနီးအနားသြားၿပီး ရိွမခိုး , ဦးမခ် , စကားလည္းမေၿပာဘဲ ထိုင္ေနပါတယ္။ တိႆရေသ႔ကို ဘုရားရွင္ ၿမင္ေတာ္မူတဲ႔အခါ ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္စကား ေမးၿမန္းေတာ္မူပါတယ္။ တိႆရေသ႔ကလည္း ၀မ္းေၿမာက္ဖြယ္စကား ေၿပာဆို ထိုင္ေနၿပီး
“အရွင္ကႆပ၊ အရွင္ အာမဂႏၶ ကို ဘုဥ္းေပးပါသလား”
“ရေသ႔ ၊ ငါ အာမဂႏၶကို မဘုဥ္းေပးပါဘူး”
“အရွင္ကႆပ ေကာင္းေပစြ၊ ေကာင္းေပစြ၊ သူတစ္ပါး အေသေကာင္ကို မဘုဥ္းေပးတာဟာ ေကာင္းတဲ႔အလုပ္ ၿဖစ္ပါေပတယ္၊ သည္လို မဘုဥ္းေပးတာဟာ အရွင္ကႆပတို႔ရဲ႕ အမ်ိဳးဇာတ္အႏြယ္နဲ႔ ေလ်ာ္ကန္သင္႔ၿမတ္ပါေပတယ္” လို႔ ေၿပာပါတယ္။
သည္အခါ ဘုရားရွင္က “ငါက အကုသိုလ္ ကိေလသာဆိုတဲ႔ အာမဂႏၶကို ရည္ရြယ္ၿပီး မဘုဥ္းေပးဘူးလို႔ ေၿပာတယ္။ ရေသ႔က ငါးအမဲကို အာမဂႏၶလို႔ ယံုၾကည္ေနတယ္။ နက္ၿဖန္ခါ ဆြမ္းခံမၾကြဘဲ ကိကီမင္းၾကီး ပို႔လႉတဲ႔ ဆြမ္းကို ဘုဥ္းေပးၿပီး သည္ၿပႆနာကို ရွင္းမွပဲ လို႔ ၾကံစည္ေတာ္မူကာ တိႆရေသ႔နဲ႔ ေၿပာဆိုမႈကို ရပ္စဲလိုက္ပါတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္မွာ ဘုရားရွင္ဟာ ဂႏၶကုဋိတိုက္ခန္းမွ ထြက္ၾကြေတာ္မူၿပီး ဘုရားရွင္အတြက္ ခင္းထားတဲ႔ ေနရာမွာ ထိုင္ေတာ္မူပါတယ္။ တိႆရေသ႔လည္း ဟင္းရြက္ၿပဳတ္ကုိ စားရင္း ဘုရားရွင္အနီးမွာ ထိုင္ေနပါတယ္။ အဲသည္အခ်ိန္မွာ ကိကီမင္းၾကီးဟာ အသားတို႔ၿဖင္႔ထူးထူးၿခားၿခား စီမံထားတဲ႔ ဆြမ္း၊ ေဘာဇဥ္တို႔ကို ပို႔လႉကာ ဘုရားရွင္အား ဆက္ကပ္ လုပ္ေကၽြးေစပါတယ္။
ေရွးဦးစြာေရေတာ္ဆက္ကပ္ၿပီးေနာက္ အသားအမ်ိဳးမ်ိဳးတို႔နဲ႔ အထူးစီမံထားတဲ႔ ယာဂုကို ဆက္ကပ္ပါတယ္။ ဒါကို ရေသ႔ၿမင္တဲ႔အခါ ဘုဥ္းေပး၊ မေပး အကဲခတ္ ၾကည္႔ေနပါတယ္။ အဲသည္လို ရေသ႔ၾကည္႔ေနတုန္းမွာပဲ ဘုရားရွင္ဟာ ယာဂုကို ဘုဥ္းေပးလိုက္ၿပီး အသားတံုးတစ္ခုကို ခံတြင္ေတာ္ထဲ ထည္႔လိုက္ပါတယ္။ ဒါကို ရေသ႔ ၿမင္တဲ႔အခါ စိတ္ဆိုးသြားပါတယ္။ ယာဂုဘုဥ္းေပးၿပီးေနာက္ အရသာနဲ႔ၿပည္႔စုံတဲ႔ အသားဟင္းနဲ႔ ဆြမ္းေဘာဇဥ္တို႔ကို ဆက္ကပ္တဲ႔အခါ ရွင္ေတာ္ဘုရား ဘုဥ္းေပးေတာ္မူတာကို ေတြ႕ရတဲ႔ ရေသ႔ဟာ ငါး အမဲကို ဘုဥ္းေပးလွ်က္သားနဲ႔ မဘုဥ္းေပးဘူးလို႔ ေၿပာရမလားဆိုၿပီး အၾကီးအက်ယ္ စိတ္ဆိုးသြားပါေတာ႔တယ္။
ယာဂုဆြမ္းမ်ား ဘုဥ္းေပးၿပီး ေၿခ , လက္မ်ား ေဆးေၾကာသုတ္သင္ကာ ထိုင္ေနေတာ္မူတဲ႔ ဘုရားရွင္ထံ ခ်ဥ္းကပ္ကာ “အရွင္ဘုရား ကႆပ၊ အရွင္ဘုရားဟာ မုသားေၿပာတာပါလား၊ သည္လို မုသားေၿပာတဲ႔အလုပ္ဟာ ပညာရွိတို႔ရဲ႕ အလုပ္ မဟုတ္ပါဘူး။ မုသားေၿပာဆိုမႈကို ဘုရားရွင္မ်ား ကဲ႔ရဲ႕ေတာ္ မူၾကပါတယ္။ ေတာင္ေၿခမွာ ေနၿပီး ေတာသစ္ၿမစ္, သစ္သီး , သစ္ဥ , သစ္ဖုမ်ားကို စားေနၾကတဲ႔ ရေသ႔မ်ားဟာ မုသားမေၿပာၾကပါဘူး” လို႔ သက္သတ္လြတ္စားေနၾကတဲ႔ ရေသ႔ေတြကို ဂုဏ္တင္ၿပီး ဘုရားရွင္ကို မုသာ၀ါဒ နဲ႔ ႏွိပ္စက္ေၿပာဆိုပါတယ္။
တိႆရေသ႔ဟာ သည္လိုေၿပာဆိုရင္းနဲ႔ ဘုရားရွင္ကို ေၿခဖ၀ါးၿပင္က စၿပီး အထက္ဆံဖ်ားတိုင္ေအာင္ ေမာ႔ၾကည္႔တဲ႔အခါ သံုးဆယ္႔ႏွစ္ပါးေသာ လကၡဏာေတာ္ၾကီး၊ ရွစ္ဆယ္ေသာ လကၡဏာေတာ္ငယ္ အသြယ္သြယ္ တို႔ၿဖင္႔ တင္႔တယ္ေတာ္မူတဲ႔ ေယာက္်ားၿမတ္ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးဟာ မုသားစကားမေၿပာထိုက္ပါဘူး။ ကႆပဘုရားရွင္မွာ ေနာက္ေနာက္ဘ၀ေတြက မုသားမေၿပာ၊ မွန္ေသာ သစၥာစကားကိုသာ ေၿပာခဲ႔တဲ႔အတြက္ မ်က္ေမွာင္ႏွစ္ခုတို႔အလယ္ ၀ါဂြမ္းဆိုင္ အႏုကေလးသဖြယ္ တင္႔တယ္ၿဖဴေဖြးတဲ႔ ဥ႑လံုေမြးရွင္ေတာ္လည္း ရွိတယ္။ ေမြးတြင္းတစ္ခုမွာ တစ္ပင္သာေပါက္တဲ႔ ေမြးညင္းေတာ္လည္း ရွိတယ္။ သည္လုိ မုသားမေၿပာတာကို ေဖာ္ၿပတဲ႔ လကၡဏာေတာ္ေတြ ရိွေနလ်က္နဲ႔ ဘယ္႔ႏွယ္႔ေၾကာင္႔ အာမဂႏၶ ကို မစားဘူးလို႔ မုသားေၿပာရတာလဲ။ သူဆုိလိုတဲ႔ အာမဂႏၶက ငါဆိုလိုတဲ႔ အာမဂႏၶနဲ႔ တၿခားစီမ်ား ၿဖစ္ေနမလား။ ေမးၿမန္းၾကည္႔မွ ေသေသခ်ာခ်ာ သိရေတာ႔မွာပဲ” လို႔ စဥ္းစားၿပီး အလြန္ရုိေသစြာနဲ႔.......................
“အရွင္ဘုရားကႆပ၊ အရွင္ဘုရားက ဘာကို အာမဂႏၶလို႔ ဆိုလိုတာပါလဲ” လို႔ ေမးေလွ်ာက္တဲ႔အခါ ကႆပဘုရားရွင္က “ရေသ႔ ငါက ပါဏာတိပါတ အစရွိတဲ႔ အကုသိုလ္ ဒုစရုိက္တရားေတြ၊ ကိေလသာ တရားေတြ၊ တိတၱိအက်င္႔ေတြ ၿပဳက်င္႔တာကို အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္ေတြ၊ စိမ္းေစာ္နံတယ္၊ အဆိပ္ေစာ္နံတယ္၊ ပုပ္ေစာ္နံတယ္လို႔ ဆိုလိုတယ္။
သား, ငါး စားတာကို အာမဂႏၶလို႔ မဆိုလိုဘူး။ ကိုယ္႔အတြက္ သတ္တာကို ၿမင္ရတဲ႔ အသားမ်ိဳး၊ ကိုယ္႔အတြက္ သတ္တဲ႔အသားပဲလို႔ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ ၾကားသိရတဲ႔ အသားမ်ိဳး၊ ကိုယ္႔အတြက္ သတ္တဲ႔အသားမ်ား ၿဖစ္ေလသလားလို႔ သံသယ ၿဖစ္ရတဲ႔ အသားမ်ိဳး အဲသည္အၿမင္, အၾကား, သံသယ ဆိုတဲ႔ အစြန္းသံုးပါးမွ လြတ္တဲ႔ အသားမ်ိဳးဟာ ေလာကအၿပစ္၊ ဓမၼအၿပစ္ ဘာမွ မရွိတဲ႔အတြက္ အဲသည္ အသားမ်ိဳးစားတာကို အာမဂႏၶလို႔ မဆိုလိုဘူး” အက်ဥ္းေဟာၿပၿပီးတဲ႔ေနာက္ ဆက္လက္ၿပီး.....................
တိႆရေသ႔ သူ႔အသက္သတ္ၿခင္း၊ ႏိွပ္စက္ညႇဥ္းဆဲၿခင္း၊ မုသားဆိုၿခင္း၊ အကိ်ဳးမရွိေသာက်မ္းဂန္ တို႔ကို သင္ယူၿခင္း၊ သူတစ္ပါး မယားကို ေပါင္းေဖာ္မွီ၀ဲၿခင္း၊ ဤသည္တို႔ကား အာမဂႏၶ - အညီႇအေဟာက္တည္း။ သား ငါး ဟူေသာ ေဘာဇဥ္သည္ အာမဂႏၶမဟုတ္၊ အညီႇအေဟာက္မဟုတ္”
“အၾကင္သူတို႔သည္ ဆူးအေပၚ၌အိပ္ၿခင္း၊ ေၿမၾကီးေပၚ၌အိပ္ၿခင္း၊ အစာမစားဘဲေနၿခင္း စေသာ ကိုယ္ကိုညႇဥ္းဆဲၿခင္း၊ အတၱကိလမထာႏုေယာဂ အက်င္႔ ရွိကုန္၏။ ေရွ႕တြင္ ခ်ီးမြမ္း၍ ေနာက္ကြယ္၌ ကဲ႔ရဲ႕ကုန္၏။ အေဆြခင္ပြန္းကို ၿပစ္မွားကုန္၏။ သနားဂရုဏာ ကင္းကုန္၏။ အလြန္ မာန္မူကုန္၏။ ေပးကမ္းတတ္ေသာ အေလ႔မရွိကုန္။ အလြန္ စဥ္းလဲကုန္၏။ ထိုသူတို႔၏ ဤအတၱကိလမထ စသည္ပင္ အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္တည္း။ သား , ငါး, ေဘာဇဥ္သည္ အညႇီအေဟာက္ မဟုတ္။ အာမဂႏၶ မဟုတ္။
“ေၾကြးမွီကိုယူ၍ မေပးမဆပ္ ဖ်က္ဆီးတတ္သည္႔အၿပင္ ကုန္းေခ်ာတတ္ကုန္၏။ တံစိုးစားကာ၊ လာဘ္ယူကာ ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသၿဖင္႔ တရားစီရင္တတ္ကုန္၏။ သီလရွိေယာင္ အတုေဆာင္တတ္ကုန္၏။ အမိ အဖ စသည္႔ လူၾကီးသူမတို႔အေပၚ၌ ရုိေသေလးစားမႈမရွိ၊ ရုိင္းစိုင္းၾကမ္းတမ္း ၾကကုန္၏။ ထိုသူတို႔၏ ဤမေကာင္းေသာ အေလ႔အက်င္႔သည္ပင္ အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္တည္း၊ သား ,ငါးဟူေသာေဘာဇဥ္သည္ အာမဂႏၶ အညႇီအေဟာက္ မဟုတ္။
ဤသူ႔အသက္ကို သတ္ၿခင္း စေသာ ဒုစရုိက္မႈကို ၿပဳက်င္႔ၿခင္း၊ ဆူးေပၚ၌အိပ္ၿခင္း၊ အစာမစားဘဲေနၿခင္း စေသာ တိတၱိတို႔၏ အတၱကိလမထအက်င္႔ကိုက်င္႔ၿခင္း စသည္တို႔သည္သာ ႏွစ္သက္စရာ မဟုတ္တဲ႔အတြက္ လည္းေကာင္း၊ ကိေလသာဟူေသာ မစင္ၾကယ္ေသာ သေဘာႏွင္႔ ေရာေႏွာေနေသာေၾကာင္႔လည္းေကာင္း၊ သူေတာ္ေကာင္းတို႔ စက္ဆုပ္ဖြယ္ရာ ၿဖစ္တဲ႔အတြက္လည္းေကာင္း၊ လြန္လြန္ကဲကဲ ဆိုးဆိုး ရြားရြား ေစာ္နံ(စိမ္းေစာ္နံ၊ အဆိပ္ေစာ္နံ၊ ပုပ္ေစာ္နံ) ေသာေၾကာင္႔လည္းေကာင္း အာမဂႏၶ ၿဖစၾ္ကကုန္၏။
ကႆပရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ အထက္ေဖာ္ၿပပါအတုိင္း သား, ငါး စတာကို အာမဂႏၶလို႔ မေခၚေၾကာင္း စသည္ၿဖင္႔ ရွင္းၿပၿပီးတဲ႔ေနာက္ တိႆရေသ႔၊ အခ်ိဳ႕ ပုဂၢိဳလ္တို႔ဟာ ငါးအမဲ မစားၿခင္း၊ လံုး၀ အ၀တ္မ၀တ္ဘဲေနၿခင္း၊ အစာမစားဘဲေနၿခင္း၊ တရားက်င္႔တဲ႔ ရေသ႔အသြင္ ဆံက်စ္ထားၿခင္း၊ တရားအားထုတ္ေနရတဲ႔အတြက္ သြားေတာင္မတိုက္အားသေယာင္ အာေဘာင္ၿပစ္ေထး သြားေခ်းဗရပ်စ္နဲ႔ ေနၿခင္း၊ အခင္းမပါ ေၿမမွာအိပ္ၿခင္း၊ ဆူးေပၚမွာအိပ္ၿခင္း၊ ေရေတာင္မခ်ိဳးအားေအာင္ တရားက်င္႔ေနရတဲ႔အတြက္ ကိုယ္မွာ ညစ္ေထးေနသေယာင္ ေခ်း(ဂ်ီး)ေညႇာ္ အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေနၿခင္း၊ သံုးႏွစ္, ခုႏွစ္ႏွစ္,တဆယ္႔ႏွစ္ႏွစ္တိုင္ ေဆာင္႔ေၾကာင္႔ထိုင္ေနၿခင္း၊ ေႏြအခါ ေန႔မြန္းတည္႔ခ်ိန္ အမိုးအကာမရွိတဲ႔ ဟင္းလင္းၿပင္မွာ ဦးေခါင္းေပၚတည္႔တည္႔က ေနမင္းၾကီး၊ ေလးဘက္ေလးတန္က မီးပံုေလးပံုအားၿဖင္႔ အပူငါးခုရဲ႕ အလယ္ေကာင္မွာ ထိုင္ေနၿခင္း၊ (ပဥၥတပ အက်င္႔ေခၚသည္) ေဆာင္းဥတု အေအးဆံုးအခ်ိန္မွာ မနက္ေစာေစာၾကီး ၿမစ္ထဲဆင္း ေရစိမ္ၿခင္း၊ မိုးတြင္းအခါ အမိုးအကာေအာက္မွာ မေနပဲ သစ္ပင္ရင္း ၀ါးရုံေအာက္မွာေနၿခင္း စသည္ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ညႇင္းဆဲ ႏွွိပ္စက္တဲ႔ အတၱကိလမထ အက်င္႔ေတြ(ဤ အက်င္႔ေတြကိုၾကည္႔ရင္ အခ်ိဳ႕တရားအားထုတ္သူမ်ားဟာ ၿခင္ကိုက္ခံႏုိင္တာ ဂုဏ္ယူၿပီး “ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္အၾကာၾကီး ၿခင္အကိုက္ခံၿပီး ထိုင္ႏုိင္တယ္။ သူကေတာ႔ ပိုၿပီး အခ်ိန္ၾကာၾကာ ၿခင္အကိုက္ခံၿပီး ထိုင္ခဲ႔တယ္ စသည္ၿဖင္႔ ဂုဏ္ယူေၿပာဆိုေနၾကတာဟာ အတၱကိလမထ အက်င္႔ထဲ ေရာက္မေရာက္ စဥ္းစားစရာပဲလို႔ ထင္ပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္မ်ား ၿခင္အကိုက္မခံရဘဲ ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ သမာဓိရရ တရားအားထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ဘုရားရွင္က ၿခင္ေထာင္ အသံုးၿပဳဖို႔ ခြင္႔ၿပဳေတာ္မူခဲ႔ပါတယ္။)
ေဗဒင္ရြတ္အံသရဇၥ်ယ္ေနတာေတြ၊ မီးပံုထဲ ေထာပတ္ေတြ ေလာင္းထည္႔ၿပီး မီးပူေဇာ္တာေတြ၊ သတၱ၀ါ၏ အသက္ကို သတ္ၿပီး ယဇ္ပူေဇာ္တာေတြ စသည္မ်ားဟာ မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း၊ သံသရာမွ ထြက္ေၿမာက္ေၾကာင္းလို႔ ထင္ၿမင္ယူဆၿပီး ၿပဳလုပ္ေနၾကတာေတြမွန္သမွ် အားလံုးဟာ မိစၧာဒိ႒ိ (အယူမွားေတြ) တိုးပြားဖို႔သာ ၿဖစ္တယ္လို႔ ဆက္လက္ၿပီး ရွင္းလင္းေဟာၿပေတာ္မူပါတယ္။
သည္ေနရာမွာ သက္သတ္လြတ္စားတာ (သား, ငါး မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္တာ) ကို အတၱကိလမထအက်င္႔ေတြနဲ႔ တန္းတူထားၿပီး မိစၧာဒိ႒ိ ထဲ ထည္႔သြင္း ေဟာၾကားေတာ္မူတာကို သတိၿပဳရပါမယ္။
ဒါကိုၾကည္႔ရင္ သား,ငါး မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္တာ (သက္သတ္လြတ္စားတာ) ဟာ မဂ္၊ဖိုလ္ ရေၾကာင္း အက်င္႔တစ္ခု ၿဖစ္တယ္လို႔ ယူဆရင္ မိစၧာဒိ႒ိအယူ ၿဖစ္တယ္။ မဂ္ဖိုလ္ရေၾကာင္း အက်င္႔က မဂၢင္ရွစ္ပါး ၿဖစ္ပါတယ္။ သက္သတ္လြတ္စားတဲ႔ အက်င္႔ဟာ မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲ မပါဘူး။ မဂၢင္ရွစ္ပါးမွ လြတ္တဲ႔ ၊မဂၢင္ရွစ္ပါးထဲ မပါတဲ႔ အက်င္႔ဟာ မဂ္ , ဖိုလ္ မရေစႏုိင္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မဂ္, ဖိုလ္ ရေၾကာင္း အက်င္႔တစ္ခုအေနနဲ႔ သက္သတ္လြတ္ မစားေကာင္းဘူးလို႔ မွတ္သားရမယ္ ၿဖစ္ပါတယ္။
သည္လိုမဟုတ္ဘဲ က်န္းမာေရးေၾကာင္႔ၿဖစ္ေစ၊ တစ္စံုတစ္ခုေသာ အဓိ႒ာန္ေၾကာင္႔၊ ရည္မွန္းခ်က္ေၾကာင္႔၊ အတတ္ပညာေၾကာင္႔၊ စာေမးပြဲေအာင္လိုေသာေၾကာင္႔၊ ထီေပါက္လိုေသာေၾကာင္႔ စသည္ စသည္ ထိုထိုဤဤ အေၾကာင္းေတြေၾကာင္႔ သက္သတ္လြတ္စားတာက ဘာမွ ေၿပာစရာ မရွိပါဘူး။ သေဘာအတိုင္း စားႏုိင္ပါတယ္။
ေရွး အခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ၾကီးမ်ားလည္း သက္သတ္လြတ္ သံုးေဆာင္ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သူမ်ားကိုေတာ႔ အထူးတိုက္တြန္းေတာ္ မမူၾကပါဘူး။ သက္သတ္လြတ္စားတဲ႔ အတြက္လည္း အထူး ဂုဏ္တင္ေတာ္ မမူၾကပါဘူး။
တစ္ခါက ရဟန္းငယ္တစ္ပါးဟာ ရဟႏၲာလို႔ ေက်ာ္ၾကားေတာ္မူတဲ႔ ဘုန္းေတာ္ၾကီး (ဆရာေတာ္ၾကီး ဦးသီလ) ထံ သြားၿပီး “တပည္႔ေတာ္မ်ားအား ဆရာေတာ္ဘုရားထံ ေနခြင္႔ၿပဳေတာ္မူပါ။ ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ ၀တ္ၾကီး ၀တ္ငယ္ကိုလည္း ၿပဳပါ႔မယ္။ တရားလည္း အားထုတ္ပါ႔မယ္။ သက္သတ္လြတ္လည္း စားပါမယ္” လို႔ ေလွ်က္ထားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးက သိကၡာ၀ါ၊ ပရိယတၱိ အေၿခအေနမ်ားကို ေမးေတာ္မူၿပီး “ဦးပဥၥင္း ငယ္ေသးတယ္ ၊စာေပ အေၿခခံလည္း နည္းေသးတယ္။ မူရင္းဆရာသမားမ်ားထံ ၿပန္ၿပီး စာေပသင္ၾကားဦး၊ ငါး၀ါေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ ရၿပီး စာေပအေၿခခံ အေတာ္ကေလးရမွ လာခဲ႔ပါ။ တပည္႔ေတာ္ သက္သတ္လြတ္စားတာက သြားနာ သက္သာလို႔စားတာ။ သက္သတ္လြတ္စားမွ တရားအားထုတ္လို႔ ၿဖစ္မွာေၾကာင္႔ စားတာမဟုတ္ဘူး။” လို႔ မိန္႔ေတာ္မူလိုက္ပါသတဲ႔။
သား, ငါး စားတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဗဟုသုတအၿဖစ္ အနည္းငယ္ ဆက္ေၿပာဦးမယ္.....................
လူသား၊ ေၿမြသား၊ ၿမင္းသား၊ ဆင္သား၊ ေခြးသား၊ ၿခေသၤ႔သား၊က်ားသစ္သား၊ က်ားသား၊ ၀ံသား၊ ေအာင္းသား သည္အသား ဆယ္မ်ိဳးကို သာသနာေတာ္ ေ၀ါဟာရအားၿဖင္႔ “အသားၾကီးဆယ္မ်ိဳး”လို႔ ေခၚပါတယ္။
အဲသည္ အသားၾကီးဆယ္မ်ိဳးကို ေနာက္ကၿပခဲ႔တဲ႔ အစြန္းသံုးပါးမွ လြတ္သည္ၿဖစ္ေစ ၊မလြတ္သည္ၿဖစ္ေစ ရဟန္းေတာ္မ်ား လံုး၀ မစားေကာင္း၊ စားရင္ အာပတ္သင္႔ပါတယ္။
အေၾကာင္းကေတာ႔ လူသားက ဇာတ္တူသားၿဖစ္တယ္။ ေၿမြသား၊ ေခြးသားေတြက စက္ဆုပ္ရြံရွာဖြယ္ အသားေတြ ၿဖစ္တယ္။ ၿမင္းသား ၊ဆင္သားေတြက မင္းစီးေတာ္ယာဥ္ ရတနာ စစ္အဂၤါေတြ ၿဖစ္တယ္။ ၿခေသၤ႔သား၊ က်ားသစ္သား၊ က်ားသား၊ ၀ံသား၊ ေအာင္းသားေတြက စားသူထံမွ အနံ႔ရရင္ ၿခေသၤ႔ စသည္ေတြက အႏၲရာယ္ ၿပဳတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ပါပဲ။
ၿပီးေတာ႔ သုႆန္ဓုတင္ေဆာင္ (သုႆန္မွာတရားက်င္႔တဲ႔) ရဟန္းေတာ္မ်ား အမဲသားငါး မစားရ။ အစိမ္း သားရဲ သင္းကြဲၿပိတၱာ တေစၧ ေၿမဖုတ္ ဘီလူးတို႔ ၾကိဳက္တဲ႔ အစာမ်ိဳးၿဖစ္တဲ႔အတြက္ စားသူကို သူတို႔က တစ္နည္းနည္း အေႏွာက္အယွက္ ေပးတတ္လို႔ ၿဖစ္ပါတယ္။ မွတ္သားစရာ ၿဖစ္ပါတယ္။
လူခပၸသႏၷာ ဟိ မႏုႆာ -ေခါင္းေခါင္းပါးပါး၊ ၿခိဳးၿခိဳးၿခံၿခံ က်င္႔တယ္ဆိုရင္ အထင္ၾကီးတတ္တာ ၾကည္ညိဳေလးစား တတ္တာဟာ လူ႔သဘာ၀ပဲ လုိ႔ ဆိုပါတယ္။ သည္သဘာ၀ဟာ သဒၶါလြန္ကဲ ဥာဏ္မြဲ သူတို႔ရဲ႕ ေပ်ာ႔ကြက္တစ္ခု ၿဖစ္ပါတယ္။
ေကာက္က်စ္စဥ္းလဲသူမ်ားဟာ သည္ေပ်ာ႔ကြက္ကို အခြင္႔ေကာင္းတစ္ခုအၿဖစ္ လိမၼာပါးနပ္စြာ အသံုးခ်ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ရက္ ထမင္းမစားဘဲ ေရသာ ေသာက္ၿပီးေနၿပ၊ စကားမေၿပာဘဲ ၀စီပိတ္ က်င္႔တယ္ဆိုၿပီးေနၿပ (ဒါကို ၿမတ္စြာဘုရားက တိရစၧာန္အက်င္႔ ဆုိၿပီး ရႈတ္ခ် ကဲ႔ရဲ႕ေတာ္မူပါတယ္။) သစ္သီး ,သစ္ရြက္သာစား (သက္သတ္လြတ္စားၿပီး) ေနၿပ၊ ဂူေအာင္းၿပ စသည္စသည္ ၿပဳလုပ္ေနထိုင္ ၿပၿပီး လာဘ္မ်ာေအာင္၊ အေၿခြအရံ ပရိတ္သတ္မ်ားေအာင္ ၊ နာမည္ၾကီးေအာင္ လုပ္ခ်င္ေနၾကတာကို ေတြ႕ၿမင္ၾကားသိေနရပါတယ္။
သည္လို မူမမွန္တဲ႔ လုပ္ရပ္ေတြကိုသဒၶါလြန္ကဲ၊ ဥာဏ္နည္းနည္းၿဖင္႔ အၾကည္ညိဳ လြဲရင္ ၊ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္မႈ လြဲမွားရင္ “ဆရာရႈံးေတာ႔ တစ္သံသရာလံုးေမွာက္” ဆိုတဲ႔အတိုင္း သည္ဘ၀မွာလည္း ပစၥည္းကုန္ လူပန္း၊ ဘ၀ပါ ပ်က္ေလာက္ေအာင္ ညိႇဳးႏြမ္းရၿပီးေနာက္ သံသရာတစ္ေလွ်က္မွာလည္း ေအာက္ရပ္ အပါယ္စခန္းမွာ မမွန္းဆ ႏုိင္ေလာက္တဲ႔ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ၾကံဳလိမ္႔မယ္ဆိုတာ အေလးအနက္ သတိထားဖို႔ရာ ၿဖစ္ပါတယ္လို႔ ေၿပာလိုပါတယ္။
သက္သတ္လြတ္စားသံုးၿခင္းၿဖင္႔ ရႏုိင္တဲ႔ အက်ိဳးအာနိသင္ေတြကေတာ႔ အထက္ေဖာ္ၿပပါအတိုင္း အစိမ္းသူရဲ, သင္းကြဲၿပိတၱာ၊ တေစၧ၊ ေၿမဖုတ္၊ နတ္ဘီလူး၊ နတ္မိစၧာမ်ားေဘး၊ ၿခေသၤ႔၊ သစ္၊ က်ား စတဲ႔ သားရဲ တိရစၧာန္မ်ား ေဘးအႏၲရာယ္မွ ကင္းေ၀းၿခင္း၊ သက္ရွည္ က်န္းမာ ေရာဂါကင္းသၿဖင္႔ ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ၿဖာ ခ်မ္းသာၿခင္းစတဲ႔ အက်ိဳးမ်ားကို ရႏိုင္တယ္လို႔ ေၿပာႏုိင္ပါတယ္။
အထူးအားၿဖင္႔ ကၽြဲ၊ ႏြား တို႔အသားကို မစားဘဲ ေရွာင္ၾကဥ္ၿခင္းဟာ ပိုၿပီး ေရာဂါကင္းတယ္၊ သက္ရွည္ က်န္းမာတယ္လို႔ သုတၱနိပါတ္ ပါဠိေတာ္မွာ...................................
“တေယာ ေရာဂါ ပုေရ အာသံု၊ ဣစၧာ အနသနံ ဇရာ။
ပသူနဥၥ သမာရမၻာ၊ အဌန၀ုတိ မာဂမံု”လို႔ ေဟာေတာ္မူပါတယ္။
အဓိပၸါယ္ကေတာ႔ ႏြားသတ္သမား၊ ႏြားသားစားသူတို႔ မေပၚမွီ ေရွးအခါက ...............
(၁)ဣစၧာ - လိုခ်င္တာကို မရတဲ႔အတြက္ စိတ္ပူပန္ အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္ရတဲ႔ ေရာဂါ။
(၂)အနသန - စားခ်ိန္မွာ မစားရ၊ အိပ္ခ်ိန္မွာ မအိပ္ရ တဲ႔အတြက ္ စိတ္ပူပန္ အေႏွာက္အယွက္ ၿဖစ္ရတဲ႔ေရာဂါ။
(၃)ဇရာ - အိုခ်ိန္က်တဲ႔အခါ အိုရင္႔ရတဲ႔ ေရာဂါ ဆိုတဲ႔ ေရာဂါ သံုးမ်ိဳးတို႔သာေလာကမွာရွိတယ္။
ထမင္းရွင္၊ ဟင္းရွင္ ၊ ကြ်ဲ၊ ႏြား သတၱ၀ါမ်ားကို သတ္ၿဖတ္စားေသာက္တဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ႔ ေလာကမွာ (၉၈) ပါးေသာ ေရာဂါ ေ၀ဒနာမ်ား ၿဖစ္ေပၚလာၾကတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါက ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶဘာသာ စာေပက်မ္းဂန္လာ အတိုင္း ေၿဖၾကားလိုက္တာ ၿဖစ္ပါတယ္။
ဟံသာသီရိ၏ ဗုဒၶ၀ါဒဆိုင္ရာ အေမးအေၿဖမ်ားမွ......................
0 comments:
Post a Comment